Donderdag 11 augustus 2011: heenreis

Voor de tweede keer in evenveel maanden, trok ik naar Oostenrijk. In juli ging ik met twee vriendinnen naar het kuuroord Bad Gastein om er het WTA-tennistornooi van dichtbij te gaan bekijken. We werden er getrakteerd op aardig tennis en mooi zomerweer. Ik bleef echter een beetje op mijn honger zitten wat betreft bergwandelen. Daarom besloot ik bij mijn thuiskomst om in augustus nog eens terug te gaan maar dan naar mijn oude vertrouwde plek, het Lechtal.

Op dit moment zit ik hier dus weer, in mijn tweede thuis die zich in het westen van Oostenrijk bevindt. Toen ik deze namiddag aankwam, was de zon ook al ter plekke! Een heerlijk zomerweertje dat het knappe dal zo mogelijk nog paradijselijker maakt. Zo ben ik weer helemaal klaar om de bergen in te trekken en de batterijen verder op te laden voordat het schooljaar weer van start gaat en er opnieuw een klas vol kleine – en grote – kapoenen voor me zit.

 

Vrijdag 12 augustus 2011: Sulzlalm + Scheibe

Als kleine jongen ben ik meermaals met mijn ouders, tante en nonkel naar de schijf in Holzgau gewandeld. Het enige dat ik me er nog van herinner, is dat het een avontuurlijke onderneming was met heel wat inhammen die met behulp van enkele kabels overgestoken moesten worden. Dit jaar wilde ik graag nog eens naar daar wandelen maar op bijna alle wegwijzers en in informatieboekjes staat dat die weg ‘nur für Geübte’ is, enkel voor geoefenden dus. Toch werd dat het plan voor vandaag.

Vanuit mijn verblijfplaats in Holzgau ging ik te voet naar Stockach, waar de wandeling naar de Sulzlalm begint. Om deze hut te bereiken, moet er door enkele grotten gegaan worden waarbij een zaklamp soms toch wel handig is. In een flink tempo op deze mooie zonovergoten dag wandelde ik naar 1466 meter hoogte. Ik was niet de enige want in een mum van tijd zat het hele terras zo goed als vol. De Sulzlalm werd tot vorig jaar o.a. uitgebaat door de burgemeester van Holzgau. Jammer genoeg is de man op 10 augustus 2010 gestorven. Daarom stond er bij het betreden van het terras een gedenkplaat om Hubert Moosbrugger te eren. Na een Käsebrot daalde ik weer af, tot net na de grotten. Dan sloeg ik linksaf waar een smal bergpad me naar de schijf zou leiden. Ik ging te fel van start want al vlug trapte ik op mijn adem. Dan maar wat minder snel gaan. Na een hele poos stijgen werd het vlakker en daalde ik naar de schijf, die op 1450 meter hoogte ligt. Van hieruit is het zicht op Holzgau, met de Allgäuer Alpen op de achtergrond, magnifiek! Een kwartiertje heb ik van het zicht genoten en dan ging de afdaling naar Holzgau verder. Hier kwamen dan de inhammen die overgestoken moesten worden. Met de nodige voorzichtigheid viel dit nog goed mee. Iets na half drie  stond ik weer op het terras van het gastenhuis waar ik de vakantie doorbreng. Ik ben heel blij dat ik deze wandeling nog een keer maakte, al was het maar voor de nostalgische waarde.

 

Zaterdag 13 augustus 2011: Jöchlspitze

Vanochtend was ik al om 6.45 uur wakker. Daarom ben ik een dik half uur gaan joggen op de wegen van Holzgau. Ik schrok er wel van dat het al redelijk warm was. Na een douche en ontbijt besloot ik om vandaag de Jöchlspitze te beklimmen. Ik heb dit enkele jaren geleden ook al gedaan maar toen hingen er veel wolken voor de toppen waardoor het zicht belemmerd werd. Dat zou deze keer niet het geval zijn want voor de derde dag op rij was de zon van de partij en stegen de temperaturen tot boven de 24 graden. Wel werd ik via het weerbericht verwittigd voor onweerachtige regenbuien in de namiddag, maar tegen dan zou ik alweer beneden zijn.

In Bach nam ik de zetellift naar de Sonnalm, gelegen op 1800 meter hoogte. Van hieruit was het anderhalf uur zweten en zwoegen om de top van de Jöchlspitze te bereiken. ‘Dankzij’ de wind was het nogal fris op 2226 meter maar met een trui werd dit probleem verholpen. Ik werd beloond voor de geleverde moeite met prachtige zichten rondom: heel veel toppen, hier en daar nog wat sneeuw, het Oberes Lechtal, een marmot, mooie bloemen, …. Gelukkig bleven de voorspelde regenbuien de hele dag uit. Ook morgen zou het zomerweer worden met temperaturen tot 30 graden! Maandag en dinsdag worden dan weer wat minder warm met redelijke hoeveelheden regen. Vanaf woensdag – maar dat is toch wel al ver vooruit gekeken – wordt het mooier.

Bij het avondeten kreeg ik nog even bezoek van een koppel met twee kinderen die me herkenden van mijn website. Aangezien ze mijn reisverslagen telkens lezen, wil ik hen langs deze weg nog eens bedanken voor de leuke babbel! Wat ik morgen ga doen, weet ik nog niet zeker. Ik twijfel tussen Kaiserjochhaus en Rappenseehütte. De eerste hut heb ik in het verleden al eens bezocht, dat was een mooie wandeling. De tweede hut is nog onbekend terrein voor mij. Ik zal er eens een nachtje over moeten slapen…

 

Zondag 14 augustus 2011: Rappenseehütte

Kaiserjochhaus of Rappenseehütte? Ik denk dat het zo de hele nacht in mijn hoofd moet gegaan zijn. Maar het heeft wel geholpen. Bij het opstaan wist ik wat het zou worden: voor de eerste keer de Rappenseehütte, die zich op Duits grondgebied bevindt.

Vertrekken deed ik in Lechleiten, een deelgemeente van Steeg. Van daaruit is het normaal gezien drie uur stappen naar de hut. Vol goede moed begon ik aan de wandeling. Al meteen ging het steil omhoog door gras. Gelukkig had het al dagen niet geregend zodat het er toch redelijk veilig bij lag. Na zo’n veertig minuten stijgen, werd het vlakker. Maar niet voor erg lang… tussen grote rotsblokken werd de conditie opnieuw op de proef gesteld. Gelukkig ben ik vroeg genoeg vertrokken zodat het nog niet té warm was (men voorspelde maar liefst 31 graden!). Na deze tweede klim werd het opnieuw wat vlakker, het is te zeggen: licht op en af.

En dan, plots, de Mutzentobel! ‘De wat?’, hoor ik je al denken. De Mutzentobel is een passage tijdens de wandeling waarbij er op een smal pad en tegen een nogal redelijk stijgingspercentage moet gewandeld worden. De bedoeling is een inham over te steken. Er is over het grootste stuk een kabel gespannen zodat men zich daaraan kan vasthouden als men vindt dat het wat te eng wordt. Met de nodige voorzichtigheid, concentratie en rust kwam er na zo’n kwartier een eind aan dit stuk. Daarna ging het opnieuw licht op en af tot er aan de slotklim naar de hut werd begonnen. Om op 2091 meter te geraken was het nog puffen want het was ondertussen al heel wat warmer geworden. Toch haalde ik na iets meer dan 2,5 uur het eindstation: de grote Rappenseehütte. Van hieruit kan men via de Heilbronner Weg naar de Kemptner Hütte geraken op zes uur tijd. Dat was echter niet voor nu want ik ging langs dezelfde weg weer naar Lechleiten, nadat ik een bezoekje gebracht had aan de Grosse Rappensee.

De wandeling naar de Rappenseehütte is vrij lang, soms nogal steil en vooral aan de Mutzentobel is het oppassen geblazen. Maar het is echt wel de moeite waard! Op elk moment van de wandeling is er wel iets te zien. Meestal zijn dat mooie zichten op omliggende toppen maar ook heel wat mooie bloemen en vooral veel koeien zijn aanwezig. Ik ben blij dat ik deze wandeling gedaan heb, al ben ik nu, na drie dagen wandelen, een beetje moe. Gelukkig kan ik morgen een dagje rusten want het weer dat voorspeld wordt, is geen weer om de bergen in te trekken. Toevallig is het morgen 15 augustus, een feestdag, waarbij op het dorpsplein altijd wel wat te beleven valt.

 

Maandag 15 augustus 2011: rustdag

Vandaag hield ik een rustdag en dat mag je best wel letterlijk nemen. Een overzicht van mijn activiteiten van de dag: een kleine wandeling door het dorp maken, gaan luisteren naar een Duitse fanfare, een boek lezen op de kamer, wat televisie kijken, een dutje doen, …. Meer zat er vandaag niet in. Zo’n dagje alles wat kalmer aan doen was welkom na drie dagen de bergen in te trekken. Zo konden de spieren een beetje herstellen.

Van deze nacht tot 10 uur heeft het geregend maar koud was het niet echt. Daarna werd het droog en in de namiddag kwam de zon zich zelfs nog eens tonen. De rest van de week zou opnieuw mooi weer moeten opleveren volgens de weerberichten. Morgen dus weer de bergen in!

 

Dinsdag 16 augustus 2011: Landsberger Hütte

‘Vreemdgaan’ in het Tannheimer Tal, dat is wat ik vandaag zou doen. Even weg uit het Lechtal om naar de Landsberger Hütte, op 1810 meter hoogte, te wandelen. Het vertrekpunt is de Vilsalpsee, 1165 meter hoog. Tot 10 uur mag men er met het eigen vervoer naartoe rijden. Indien men later naar het meer wil, moet men de bus nemen. Op de parking (1 euro per uur) stonden nog niet erg veel auto’s maar het was dan ook pas 9.30 uur toen ik er toe kwam.

Na een beetje kuieren naast het meer, ging het steil bergop naar de Traualpsee, een stuwmeer op 1630 meter hoogte waar men elektriciteit opwekt. De conditie vandaag zat goed, dat voelde ik meteen. Tijdens het laatste steile stuk naar de hut, zag ik op een lengte van dertig meter zo’n zes gedenkplaatjes hangen van mensen die er verongelukt waren. Het was er inderdaad nogal gevaarlijk want het lag er nat en glad. Ik wilde hier liever niet met mijn naam bijkomen dus koos ik ervoor om straks langs een andere weg af te dalen. Na een frisse Radler kon ik er weer tegen en wandelde ik verder. Ik steeg eerst nog een stuk naar de Schochenspitze op 2069 meter. Vanop deze top kreeg ik heerlijke zichten op de omliggende bergwereld. Het was een drukbezochte top want het was een beetje drummen aan het kruis. Van hieruit ging het verder naar de Gappenfeldalm die zich op 1860 meter hoogte bevindt. Hier begon de afdaling naar de Vilsalpsee. Veiliger dan de afdaling van de Landsberger Hütte maar toch nog oppassen geblazen. Omdat het gisteren geregend had, lagen sommige stukken er gevaarlijk glad bij. Zonder kleerscheuren geraakte ik toch terug tot bij de
Vilsalpsee, na een wandeling van vijf uur. De afgelegde afstand was 11,4 kilometer.

Morgen doe ik het weer een beetje rustiger aan: ik ga winkelen in Reutte en zal een bezoek brengen aan de houtsnijders in het Lechtal.

 

Woensdag 17 augustus 2011: Lech, Reutte + houtsnijders

‘Hoogzomer’ en ‘hittegolf’ zijn twee woorden die ik vandaag heel dikwijls hoorde. En daar mag ik mee van genieten! Het is inderdaad warm in het Lechtal, met vandaag temperaturen tot 28 graden. Morgen wordt het zo mogelijk nog warmer, met temperaturen tussen 26 en 33 graden! Vandaag deed ik het net als eergisteren wat kalmer aan. Ik bracht een bezoek aan Lech, Reutte en de vele houtsnijders. Ik hoopte hier en daar wat dingen te kopen maar ik bleef op mijn honger zitten. Niets heb ik gevonden dat me aanstond…. Ach, beter voor de portemonnee, zeker?

Voor morgen heb ik, ondanks de hitte, grootse plannen. Ik zal proberen de Memminger Hütte te bereiken. Daarvoor moet ik eerst met de taxi tot in Madau rijden en van daaruit zou ik op twee uur tijd in de hut moeten geraken. Ik ben benieuwd!

 

Donderdag 18 augustus 2011: Memminger Hütte

Vandaag had ik vroeger dan andere dagen ontbeten omdat ik al om 8.30 uur de taxi in Bach moest halen om naar Madau te rijden. Voor de heen- en terugrit betaalde ik 11 euro. In een overvolle taxibus was het ongeveer dertig minuten rijden naar de vertrekplaats voor de Memminger Hütte. De zon was, net als enkele wolkjes, ook al present. Het beloofde een warme dag te worden!

Over ruwe rotsen, spitse stenen en keigladde kiezelstenen vertrok ik om 9 uur op 1400 meter hoogte naar de hut, gelegen op 2242 meter hoogte. Ondanks het feit dat het al drie dagen kurkdroog was in het Lechtal, lag het op sommige plaatsen, vooral in het begin, vrij gevaarlijk door de natte ondergrond. Op een bepaald moment leek het wel alsof ik twee stappen voorwaarts zette en er één terug naar achter schoof…. Toen ik op het stuk kwam waar de zon gemakkelijk aan kon, werd het wat veiliger. Ik maakte me al een beetje zorgen over het afdalen dat later zou volgen. Er werd op deze wandeling weinig rust gegund voor de kuitspieren, het was namelijk de hele tijd stijgen! Ondertussen werd het steeds warmer, zelfs op deze hoogte. Dat zorgde voor vele zweetdruppels, het was de eerste keer deze vakantie dat het zweet van mijn pet liep. Nadat ik twee keer een beekje  overstak, werd de slotklim ingezet. Ik bereikte de Memminger Hütte na één uur en vijftig minuten stappen.

De top van de Seekogel (2412 meter) lag er erg verleidelijk bij en ik kon er niet aan weerstaan. Ik ben heel blij dat ik tot hierboven gekomen ben want het zicht was prachtig! Daarna was het tijd om meer dan 1000 meter te dalen. Arme knieën! Zoals daarnet geschreven, vreesde ik voor de afdaling vanwege de natte kiezelstenen maar deze waren door de zon op de meeste plaatsen droog geworden, oef! Eigenlijk was ik een beetje te snel terug beneden want ik moest nog zo’n uur op de taxi wachten om weer in Bach te geraken. Ik ging dan maar wat aan de Parseierbach, genoemd naar de hoogste berg van de Lechtaler Alpen, zitten. Daar ging de tijd goed vooruit.

Voor morgen wordt iets wisselvalliger weer voorspeld met onweerachtige regenbuien. Het kan zijn dat ik dus wat van hier naar daar ga rijden, misschien nog eens opnieuw naar Reutte om daar nog wat rond te kuieren. ’s Middags kan ik dan naar jaarlijkse traditie iets gaan eten in de Käserei in Steeg.

 

Vrijdag 19 augustus 2011: ophalen van de ‘Wandernadel’

Afgelopen nacht werd ik opgeschrikt door een hevig onweer dat losbarstte boven Holzgau. Dit ging gepaard met veel neerslag en wind. Ik heb me even bezig gehouden met te tellen hoeveel bliksemflitsen ik zag per minuut. Ik kwam uit op gemiddeld vijf! Ook net voor het ontbijt begon het weer fel te regenen. Daarna trokken de wolken weg en kwam de zon het Lechtal verwarmen tot maar liefst 26 graden.

Ik ben naar Reutte gereden en heb daar toch nog een souvenir gevonden. Verder deed ik er nog een terrasje en wandelde ik er wat rond. Hierna begaf ik me opnieuw naar het Lechtal. Ik reed tot in Steeg waar ik bij de houtsnijder ging kijken. Ook daar heb ik iets gekocht, blijkbaar had ik meer geluk dan eergisteren want dan vond ik niets dat ik wilde kopen. Tenslotte ben ik mijn dik verdiende ‘Wandernadel’ gaan halen in het toerismebureau. Deze kan je voor drie euro kopen als je voldoende wandelpunten hebt verzameld. Op een wandelpas kan je in elke hut die je bezoekt een stempel zetten. De ‘makkelijke’ hutten zijn drie punten waard, de ‘moeilijke’ hutten zijn er vijf waard. Bij vijftien punten kan je een ‘Wandernadel’ gaan kopen. Ik koos voor deze met de afbeelding van een Edelweiss.

In de namiddag heb ik me dan bezig gehouden met het aanmaken van plattegronden en hoogteprofielen van de gemaakte wandelingen. Dit deed ik met de cd-roms van Kompass, die ik van Julien, een Vlaming die we hier leren kennen hebben, heb gekregen. Terwijl ik binnen het beste van mezelf gaf, deed de zon dat buiten. Er was wel heel wat wind maar die zorgde voor de welgekomen verfrissing. Bij het avondeten brak ‘de hel’ los: stortregen, hagel, wind, bliksem en donder. Maar ook heel mooie wolken! Hiervan heb ik veel foto’s genomen. Morgen wordt de laatste dag van mijn vakantie hier. Aangezien er opnieuw wisselvallig weer met buien voorspeld wordt, heb ik voldoende de tijd om mijn koffer te pakken. Wat ik nog meer doe, zie ik morgen wel.

 

Zaterdag 20 augustus 2011: Bregenz + Swarovski Kristallwelten Wattens

Van wisselvallig weer was deze ochtend geen sprake, integendeel! De zon scheen volop en aan de hemel was er nauwelijks een wolkje te bespeuren. Toch ging ik niet de bergen intrekken omdat mijn kuiten daar tegen protesteerden. Ze waren nog niet volkomen hersteld van de wandeling naar de Memminger Hütte. Ik besloot dan maar naar Bregenz te rijden, ook al een jaarlijkse traditie geworden. Het podium op de Bodensee is daar meestal wel spectaculair te noemen. Dat was deze keer niet anders! Ik doorkruiste nog enkele winkelstraatjes, ging een terrasje doen en at een portie frieten aan de Bodensee op.

Omdat het nog redelijk vroeg was, besliste ik om meer dan 200 kilometer verder te rijden naar Wattens. Daar bevindt zich het museum en de grootste shop van Swarovski. Ik heb Swarovski vorig jaar leren kennen en ik heb ondertussen toch al een mooie verzameling beeldjes bij elkaar. Ik ging eens kijken wat er nieuw was in de winkel en kwam buiten met twee halskettingen. Via de Hahntennjoch, waar het op bijna 1900 meter nog 23 graden was om 18.30 uur, reed ik naar Holzgau voor het laatste avondmaal. Na het lekkere eten pakte ik mijn koffer en ging ik
slapen. Het was een fantastische vakantie met schitterend weer en heel wat nieuwe ontdekkingen!