Woensdag 11 augustus 2010: aankomst in Holzgau

Al vele jaren is het zo dat ik de nacht voor het vertrek niet goed de slaap kan vatten. Gewoon uit opwinding om eindelijk, na een jaar wachten, weer naar het Lechtal te trekken. Ook dit jaar was dat niet anders. Ik sliep pas rond 1 uur terwijl de wekkerradio langzaam aan het aftellen was naar 4.30 uur. Ondanks de weinige slaap, voelde ik me toch heel fris en wakker toen ik werd gewekt door muziek.
Mijn koffer had ik gisteren al gepakt en samen met papa had ik ’s avonds de auto ingeladen met alle spullen die mee moesten. Bij het voorbereiden van de reis hoort niet alleen het maken van een planning maar ook het afschuimen van diverse websites met de weersvoorspelling. Helaas gaven deze allemaal hetzelfde besluit: regen, onweer en frisse temperaturen gedurende de hele vakantie…. Natuurlijk is het ‘eerst zien en dan geloven’ maar toch was dit niet zo’n leuk nieuws. Desalniettemin was ik zeker van plan er een supertoffe vakantie van te maken.
Stipt om 5 uur stapten we in de auto en vertrokken we, terwijl de buren nog in dromenland vertoefden, richting Oostenrijk. Van bij de start tot we bij de Duitse grens kwamen, regende het onophoudelijk. Maar zodra we Nederlands Limburg verlieten, werd het droog. Het verkeer liep vlot en bij het ‘Moseltal’ stopten we een eerste keer om de benen te strekken en iets te drinken en eten. Op dit punt nam ik het stuur over van papa.

Vlak voor de stad Worms kwam dan het onvermijdelijke: file. Na een half uur stapvoets verkeer kon ik dan toch weer een tijdje doorrijden. Kort hierna stopten we een tweede keer om even op adem te komen. Ik begon stilaan te voelen dat ik deze ochtend vroeger opgestaan was dan anders maar het ging nog. Opnieuw ging ik achter het stuur zitten en reden we verder. In de buurt van Stuttgart begon het verkeer weer te vertragen maar al bij al viel het nog goed mee: slechts een kwartier vertraging. Het laatste stuk van de rit nam papa weer voor zijn rekening. Zo kon ik genieten van de steeds dichterbij komende Alpen. Voor het eerst konden we gebruikmaken van de snelweg tot Reutte want sinds kort werd deze opengesteld voor het verkeer. Dat maakte toch al snel een tijdwinst van zo’n twintig minuten ten opzichte van vorig jaar, toen we via het Tannheimertal reden.

Om 14.24 uur kwamen we dan aan in Holzgau. Alhoewel, waren we daar wel zeker van? Dichte wolken en hevige regenval zorgden ervoor dat we niet veel te zien kregen van het dorp en de bergen. Maar al na tien minuten stopte het met regenen en begon het meteen op te klaren. Van onze gastvrouw, Sieglinde Bader, kregen we een Schnaps om het begin van de vakantie in te luiden. Hierna laadden we de koffers uit en begaven we ons naar buiten. De 22 graden voelden aangenaam en de zon deed haar best om zo veel mogelijk plekjes te voorzien van licht en warmte. Mama en papa opteerden voor een wandeling, ik trok mijn sportkledij aan en waagde me aan een verkwikkende loop van zo’n twintig minuten. Na een deugddoende douche trokken we naar het terras van Gasthof Bären, al jarenlang onze vaste plaats om ’s avonds te gaan eten. Meteen zagen we enkele Vlamingen die ook al jaren naar hier komen, steeds rond hetzelfde tijdstip als ons. Na een babbeltje gingen we dan eten. Hoewel ik erg uitkeek naar een lekkere Wiener Schnitzel, werd het een Grillteller: een bord met zes soorten gegrild vlees en daarbij frietjes.

Op het einde van de dag kregen we nog te horen dat de oud-burgemeester van Holzgau, en tevens uitbater van de Sulzlalm, gisteren gestorven is aan een hartinfarct. Hij werd 58 jaar. Hierdoor kan het zijn dat de festiviteiten rond 15 augustus afgeschaft zullen worden in Holzgau, zegt men. Plannen voor morgen zijn er nog niet, we wachten het weer af. Jammer genoeg komen de voorspellingen hier overeen met diegene die ik op het internet gezien had. Maar we blijven positief!

 

Donderdag 12 augustus 2010: Reutte + houtsnijwerken bezichtigen

Afgelopen nacht heb ik prima geslapen! Ik heb zelfs niet gehoord dat het de hele nacht geregend heeft. Tijdens het ontbijt werd duidelijk dat het niet meteen zou stoppen met regenen en dus besloten we om naar Reutte te rijden en daar een beetje te wandelen en winkelen. Aangezien ik nogal verslaafd ben aan souvenirs, werd dit een nogal kostelijk uitstapje. De buit van de dag: twee sierkaarsen met onderzetters, drie onderzetters uit boomschors en een fantasiefiguurtje. De twee grotere onderzetters uit schors zal ik gebruiken om enkele losse mineralen en edelstenen op te zetten, om zo voor een mooie presentatie te zorgen. Ondertussen was het gestopt met regenen en prikte de zon enkele gaten in het wolkendek. Het werd nog aangenaam warm waardoor we even in het stadspark van Reutte gaan zitten zijn.

Omdat het nog te vroeg was om terug naar de kamer te gaan, reden we langs verschillende chalets waar houtsnijwerken werden verkocht. Een bezoekje aan Elbigenalp, waar zich de enige houtsnijschool van Oostenrijk bevindt, mocht uiteraard niet ontbreken. Het was leuk om enkele cursisten bezig te zien met de kettingzaag en grote blokken hout. Hun opdracht was een klein houten beeldje in het groot namaken. Dat lijkt voor mij niet weggelegd maar het moet gezegd: het zag er mooi uit! Toen we in Steeg kwamen, begon het weer te druppelen waardoor we gingen schuilen in het ‘Dorfcafé’, vlakbij het sinds 2006 vernieuwde zwembad ‘Aqua Nova’.

Daarna zijn we weer naar de kamer gegaan zodat ik het reisverslag kon aanvullen. Vandaag ben ik niet gaan joggen omdat ik iets te stijf was van gisteren. Wel heb ik mezelf getrakteerd op een eerste Wiener Schnitzel! En of het gesmaakt heeft! Ondertussen is het gerucht van de festiviteiten rond 15 augustus officieel bevestigd: dit jaar zullen er geen dorpsfeesten plaatsvinden naar aanleiding van het overlijden van de oud-burgemeester. Hij wordt morgen begraven in de kerk in Holzgau. Hopelijk kunnen we morgen de bergen in, ik heb er zin in!

 

Vrijdag 13 augustus 2010: Petersbergalm

Ook al was het vandaag vrijdag de dertiende, het weer leek ons gunstig gezind. Het voornaamste was dat het deze ochtend droog was. Een waterzonnetje deed haar best om door het wolkendek te breken en slaagde daar even in. Jammer genoeg was dat niet voldoende om de wolken rond de bergtoppen te doen verdwijnen. Hierdoor zouden mooie zichten vandaag niet te bewonderen zijn. Na een kort overleg bleven twee mogelijkheden over voor vandaag: de Griessbachalm of de Petersbergalm. De eerstgenoemde hadden we al meermaals gedaan, de tweede nog nooit. We controleerden de sluitingsdagen van beide hutten en zo bleef nog maar één hut over: de Petersbergalm in Hinterhornbach.

Na een half uurtje rijden vanuit Holzgau kwamen we aan in het droge Hinterhornbach. In dit kleine en nogal afgelegen dorp wonen slechts 100 mensen en dus is het er ook vrij rustig. Ook toen we om 9.45 uur aan de wandeling begonnen, leken we de enigen te zijn in het dorp. Tijdens het stappen werden we regelmatig getrakteerd op mooie watervallen maar helaas ook op enkele drupels. Het begon echter niet door te regenen waardoor het nog aangenaam was om te wandelen. Heel de tijd liep de weg naast de Hornbach. Hierdoor hoorden we de hele tijd het mooie geluid van stromend water. Heel rustgevend was dat. Natuurlijk wel spijtig dat we het bovenste deel van de bergen niet te zien kregen. Om 11 uur kwamen we aan de berghut en zat er al een koppel te eten. Na ons kwamen nog zo’n twintig mensen naar boven zodat het nog een gezellig samenzijn werd. Bij het afdalen begon het steeds heviger te regenen en we waren net op tijd terug bij de wagen zodat we gespaard bleven van het meeste nat. Ik doe deze wandeling zeker nog een keer opnieuw wanneer de bergen wel zichtbaar zijn. Volgens mij zijn er dan prachtige foto’s te maken.

Om een beetje op te warmen, reden we naar de bakkerij in Holzgau om te genieten van een stuk taart. Voor mij werd het een chocoladetaart met een warme chocolademelk, heel lekker! Zo te zien waren we niet de enige mensen met dit idee want het zat er afgeladen vol. Op het moment dat ik dit stuk van het verslag aan het schrijven ben, 15.42 uur, hoor ik de kerkklokken van Holzgau. Dat wil zeggen dat de misviering van de begrafenis van de oud-burgemeester afgelopen is. Er waren heel veel mensen aanwezig, men stond zelfs tot buiten omdat er in de kerk onvoldoende plaats was. Heel het dorp stond volgeparkeerd met wagens van mensen die de viering wilden bijwonen. Zoals ik gisteren al schreef, zijn door deze gebeurtenis de dorpsfeesten van 15 augustus afgelast in Holzgau. Wat betreft inkomsten, is dit wel een serieuze streep door de rekening voor het dorp maar het is hun eigen keuze dus zal het nog wel meevallen, zeker? Het bleef nog de hele namiddag en avond regenen. We zijn de laatste vakanties erg verwend geweest met het goede weer. Een berichtje van het thuisfront leerde ons dat het in België momenteel veel beter weer is dan hier. Maar daar zijn dan natuurlijk weer geen bergen…

 

Zaterdag 14 augustus 2010: Griessbachalm & Doser Wasserfall

ZON! ZON! ZON! Ongelooflijk maar waar, de zon scheen deze ochtend bij het opstaan. De bergen waren niet helemaal zichtbaar maar het regende niet! Na drie dagen werd het eerlijk gezegd wel eens tijd, al was het maar om alle mensen goedgezind te zien. Er bestond natuurlijk geen twijfel over dat we vandaag de bergen in zouden trekken. Gisteren zagen we dat de Griessbachalm gesloten was op vrijdag en dus gingen we daar vandaag naartoe.

We waren de eersten die de auto parkeerden nabij de voet van de berg in Griessau. Op hetzelfde tijdstip als ons begonnen de wolken te stijgen. Dat leverde mooie zichten op. Een mens zou haast vergeten hoe de bergen eruitzien doordat ze zich steeds achter de wolken verstopten. De wandeling naar de Griessbachalm is vooral in het begin een kuitenbijter. Meteen gaat het omhoog. Dan volgt een vlak stuk en op het einde, net voor de hut, is het weer stijgen geblazen. Net voor we aan het vlakke stuk van de wandeling begonnen, rustten we even uit op een bank met een prachtig panorama over Häselgehr en Elmen. Als eersten kwamen we vandaag aan bij de hut maar zeker niet als laatsten. Het goede weer lokte heel veel mensen naar buiten en blijkbaar kozen velen van hen ervoor om naar hier te komen.

Nu we toch vlakbij Häselgehr waren, maakten we nog een stop bij de wandeling naar de Doser Wasserfall. Een pad voerde ons op tien minuten naar de mooie waterval.  Ik ben nog een stuk naar boven en beneden gestapt om mooie plaatsjes te zoeken om foto’s te nemen. Daarna reden we naar Stockach om iets te gaan drinken in de Lechtalstube. We zaten op het terras toen het weer begon om te slaan. De zon verdween achter de wolken en het koelde snel af. Dat kon de goede sfeer echter niet kapot maken want we waren blij dat we de zon gezien hadden en zonder regen kunnen wandelen hebben. Het zou leuk zijn als het morgen opnieuw zo’n weer wordt. Maar eigenlijk mogen we al blij zijn dat het niet regent. Hopelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind…

Gisterenavond hoorden we weer een nieuwtje: de hut Kasermandl in Elbigenalp bestaat (voorlopig) niet meer. In maart werd deze failliet verklaard en tot op heden is er nog geen overnemer gevonden. Vroeger trok deze hut vele mensen aan omdat er live muziek gespeeld werd door de uitbaters. Dat was ook één van de hoofdredenen dat wij deze hut elk jaar bezochten. Enkele jaren geleden werd Kasermandl overgenomen door jongere mensen die niet meer voor dit amusement zorgden en daardoor bleven vele mensen weg, waaronder ook wij. Misschien heeft dat de hut de kop gekost?

Na het eten pikte ik de match van Kim Clijsters tegen Ana Ivanovic nog mee. Alhoewel, ‘match’… Ivanovic moest na 12 minuten spelen opgeven met pijn aan de linkerenkel. Jammer voor haar want ze was nu net terug goed bezig. Hierdoor speelt Kim morgen om 21.00 uur de finale. Ik tel al af…

 

Zondag 15 augustus 2010: Hager Höhenweg van Holzgau naar Steeg

Vandaag is het Moederdag. Normaal verzamelt dan het hele dorp, en zeker de toeristen, op het marktplein om te kijken en te luisteren naar de optredens van de verschillende muziekgroepen. Vandaag dus niet, zoals je al kon lezen in dit reisverslag. Daardoor hadden we meer tijd om een wandeling te maken en net als gisteren zat het weer mee, al was er wel meer wind. We besloten om vanuit Holzgau naar Steeg te wandelen maar niet via de gewone weg, wel via de ‘Hager Höhenweg’. De wandeling begon op asfalt, ging dan over op kiezelstenen en versmalde door het bos. Door de regen van de afgelopen dagen en nachten, lag het er nogal smerig bij maar met de nodige voorzichtigheid was het goed te doen. Na iets meer dan twee uur arriveerden we in Ebene, een dorpje iets boven Steeg. Daar dronken we een Radler (bier met limonade) en genoten we van het uitzicht in het Lechtal. Onderweg zag ik ook een heel mooi exemplaar van een vliegenzwam en een adelaar, op zoek naar een prooi.

Toen we beneden in Steeg kwamen, gingen we naar de ‘Käserei’. Daar at ik een ‘Mozzarella-Toast’: toastbrood met daarop hesp, tomaten en Mozzarella. Heerlijk! Om terug naar Holzgau te geraken, opteerden we voor de ‘Jochweg’. Deze weg loopt bijna de hele tijd naast de Lech en heeft enkele kleine hoogteverschillen. Aan de waterval van Hägerau hielden we even halt en daarna ging het in één rechte lijn naar onze verblijfplaats. Onderweg had ik wel mijn trui aangetrokken omdat het voelbaar verfrist was. Het bleef wel droog maar de wind was toegenomen en zorgde voor een lagere temperatuur. Ik schat dat we vandaag zo’n 11 à 12 kilometer gestapt hebben, ik voelde het aan de voeten… Volgens onze gastvrouw wordt het dinsdag schitterend weer, ik ben benieuwd! Ik ben al tevreden als het niet regent en niet te koud is.

’s Avonds zag ik Kim Clijsters nog het toernooi van Cincinnati winnen, super! Hopelijk slaap ik zo meteen beter dan afgelopen nacht want dan heb ik elk uur op de klok gezien…

 

Maandag 16 augustus 2010: Bregenz

Brrrr… wat een frisse lucht buiten. Het voelde alsof het vroor. Op enkele bergtoppen zag ik wat verse sneeuw liggen. Dat verklaarde meteen de lage temperaturen deze ochtend. Om 8.30 uur was het slechts 9 graden. Even later begon het ook nog eens te regenen. Hierdoor besloten we om om niet de bergen in te trekken. Wel zouden we naar Bregenz rijden, om een kijkje te gaan nemen naar het steeds indrukwekkende podium in het Bodenmeer. Voor we vertrokken, zijn we nog de postkaarten voor het thuisfront in de postbus gaan steken.

Toen we over de Flexenpass (1773 m) reden, zagen we pas duidelijk hoe hard het gesneeuwd had afgelopen nacht. Tot op zo’n 2500 meter lag er nieuwe sneeuw, heel mooi om te zien. We hoopten dat het in Bregenz droog zou zijn maar we kwamen bedrogen uit: ook daar regende het. Gewapend met een regenjas en paraplu hebben we een stadswandeling gemaakt. Eerst gingen we zien naar de ‘Seebühne’. Dit jaar wordt daar de musical ‘Aida’ van Verdi opgevoerd. Op het podium stonden twee grote voeten met sterren en aan de zijkanten vielen een olifant en de toorts van het Vrijheidsbeeld van New York op. We schuimden de winkeltjes in de stad af. Ik heb de nieuwste cd van Helene Fischer, een Duitse zangeres, gekocht. Rond 14 uur vertrokken we terug naar Holzgau.

Toen we opnieuw passeerden op de Flexenpass, moesten we even in de wolken rijden, waardoor we maar ongeveer 50 meter ver konden zien. Omdat het een beetje geminderd was met regenen, hielden we nog even halt in Lech en ook daar maakten we een wandeling. Om 17 uur reden we dan weer het Lechtal binnen. Ook hier had het duidelijk geregend maar nu was het er wel droog. Dat was aangenaam na zo’n hele dag nat. Na het avondeten ben ik een half uurtje op internet geweest. Zo kon ik even mijn mails checken en rondneuzen op Facebook en het Alpenfreaksforum. Volgens het weerbericht wordt het morgen nog een wisselvallige dat maar zou het vanaf woensdag aanzienlijk beter worden.

 

Dinsdag 17 augustus 2010: Swarovski Kristallwelten & Alpinarium Galtür

De regen viel weer met bakken uit de lucht deze ochtend en dus gingen we opnieuw niet de bergen in. Op de website van de Alpenfreaks had ik een tijd geleden twee bijdragen gelezen over musea die me wel aanspraken: Swarovski Kristallwelten in Wattens en Alpinarium in Galtür. Deze liggen echter niet meteen dicht bij elkaar en daarom vertrokken we meteen na het ontbijt richting Elmen.  Daar namen we de Hahntennjochstrasse en reden zo naar Imst. Voorbij Innsbruck verlieten we de autosnelweg in Wattens.

Er waren wel meerdere mensen die het idee hadden om naar de mooie kunst van Swarovski te gaan kijken want de parkings stonden al aardig vol. Aan de kassa schoot het gelukkig nogal op. We betaalden elk 9,50 euro om binnen te mogen in het museum en kregen daarbij een foldertje in het Nederlands. Met de toegangskaart krijgt de bezoeker trouwens twee euro korting bij een minimum aankoop van acht euro. De parking was gratis. Op het ticket stond vermeld vanaf wanneer we binnen mochten. Dit om een overrompeling in het museum te voorkomen. Persoonlijk vind ik dit wel een goed idee, zo wordt men niet ‘vooruitgestuwd’ in de verschillende expositieruimtes. Het museum zelf is een genot voor ogen en oren. Licht en glas worden in al hun facetten getoond aan de bezoekers. In twee ruimtes klinkt mooi gezang van twee zangeressen, begeleid door films. Op het einde van de rondgang komt men, uiteraard, terecht in de shop. Hier staan heel prachtige kunstwerken tussen met bijhorende prijs… Toch heb ik me niet kunnen inhouden en heb ik een bloem gekocht.

Nadat we een broodje gegeten hadden, stapten we weer in de wagen en reden naar Galtür. Dit dorp is in 1999 in het wereldnieuws geweest vanwege een sneeuwlawine die aan 31 mensen het leven gekost heeft. In het Alpinarium, waarvoor de inkom 8 euro per persoon bedraagt, wordt er meer uitleg gegeven over de geschiedenis van en het leven in de bergen. Via een ronde houten gang komt men van de ene kamer in de andere terecht. In elke ruimte wordt telkens een ander aspect van het bergleven uitgebeeld. Na afloop kan men nog naar een documentaire over de lawineramp gaan kijken, vooraleer men via de cafetaria het Alpinarium verlaat. Ik ben blij dat ik deze twee musea bezocht heb. Swarovski Kristallwelten vond ik fantastisch mooi en interessant. Het Alpinarium in Galtür sprak me dan weer minder aan. Om 18 uur reden we het Lechtal weer binnen. Er zijn heel wat kilometers afgelegd met de wagen vandaag. ’s Avonds was ik nogal moe waardoor ik redelijk snel in slaap ben gevallen.

 

Woensdag 18 augustus 2010: Kriegerhorn

Bij het ontwaken werd ik meteen blij, het regende niet! Maar echt warm was het ook niet, slechts 9 graden. Het werd tijd om eens van onze Lechtal-card gebruik te maken. Hiermee kan men gratis de bus in het Lechtal gebruiken en ook tot Lech en Warth rijden. Verder kan men gratis zo’n vijf zetelliften gebruiken en krijgt men korting in het zwembad ‘Aqua Nova’ in Steeg. Vandaag zouden we met de Schlegelkopfbahn in Lech naar boven gaan. Het is altijd wel even spannend in een zetellift te stappen – en ook uit te stappen. Aangekomen aan het bergstation van de lift begonnen we te stijgen op een brede weg naar de Kriegeralpe. We hielden daar echter niet halt maar gingen meteen door naar de Kriegerhorn, een bescheiden top op een hoogte van 2173 meter. Het kostte iets meer dan een uur om deze te bereiken. Het uitzicht was prachtig! Lech leek aan mijn voeten te liggen en het bergpanorama daarboven was ook om ‘U’ tegen te zeggen. In de verte zag ik zelfs enkele drieduizenders met sneeuw. Nadat ik wat in het ‘Gipfelbuch’ geschreven had, daalden we terug af naar de Kriegeralpe. Op het terras van deze hut aten we een lekkere Kaiserschmarren en zagen we enkele marmotten, koeien en paarden.

In de buurt van de hut bevonden zich ook de ‘Gipslöcher’. Dat zijn komvormige holtes die in de kalksteen zijn ontstaan doordat de regen de kalk doet oplossen. Het was ondertussen wat afgekoeld op deze hoogte waardoor we weer naar de zetellift wandelden. Beneden aangekomen voelde het al veel warmer, al was het nog maar steeds 15 graden. We wandelden nog even rond in Lech en gingen ons dan opfrissen op de kamer. We waren blij dat we weer de bergen in konden en dat het overgebleven was met regenen. ’s Avonds kregen we van de weermannen weer goede moed: vanaf morgen zou het zomerweer beginnen… Eerst zien, uiteraard, en dan geloven!

 

Donderdag 19 augustus 2010: hangbrug Forchach, Haldensee & Plansee

Oeps, blijkbaar toch niet zo’n goed weer als gisteren voorspeld werd… De regen kwam weer volop naar beneden gevallen deze ochtend. Het had ook heel de nacht geregend. Aangezien ik onder het dak slaap, heb ik dat goed kunnen horen. Toen het om 9 uur nog steeds bewolkt was en er vieze donkergrijze wolken hingen, hebben we besloten om vandaag toch maar geen bergwandeling te maken. Een gemiste kans, zo zou later blijken.

Nog nooit hadden we een bezoekje gebracht aan de 75 meter lange hangbrug in Forchach. Daarom reden we daar naartoe. Vanaf het moment dat ik de eerste voetstap op de brug zette, begon deze vrij hard te schommelen, spannend! We zijn nog een klein stukje verder gaan kijken en daarna keerden we terug naar de wagen. Ondertussen was de zon door de wolken gebroken en warmde het op. Heel aangenaam na al die koude en natte dagen die we al voorgeschoteld gekregen hadden. De tweede tussenstop hielden we in het Tannheimertal, aan de Haldensee. Daar gaven we de eendjes en zwanen wat brood. Daar waren ze zichtbaar en hoorbaar heel blij mee. Met veel gesnater werden de stukjes brood verorberd. Op een bank genoten we van de zon, heerlijk! De thermometer wees ondertussen al 20 graden aan! Van het ene meer reden we naar het andere: de Plansee net voorbij Reutte. Het was hier helemaal niet zo druk waardoor we op verschillende plaatsen konden stoppen om te genieten van het mooie groenblauwe water, omgeven door de imposante bergen.

Omdat het nog wat te vroeg was om terug naar de kamer te gaan – en omdat het nu echt wel zomerweer leek – wandelden we nog wat rond in Reutte. Ik liet me weer verleiden tot het kopen van souvenirs. Dit is het eerste jaar dat ik zo veel dingen vind die me echt wel aanspreken en die kunnen dienen om later mijn Lechtalstube aan te kleden. Dat is namelijk een droom van mij om in mijn eigen huis een kamer in te richten als ‘Oostenrijkse kamer’. Hopelijk blijft het niet bij dromen…

Nog even stopten we voor de tweede keer deze vakantie bij de Lechtalstube in Stockach om op het zonnige terras te genieten van een drankje. We geraakten er aan de praat met een gezin uit Lier dat morgenvroeg weer naar huis zal rijden. Nadat we dan weer in Holzgau aangekomen waren, trok ik mijn loopkleren aan en ging nog een twintigtal minuten joggen op de lichthellende veldweggetjes van Holzgau. Na een verkwikkende douche gingen we eten en daarna was het weeral tijd om de dag af te sluiten. Als we hadden geweten dat het deze dag zo’n mooi weer ging worden, waren we de bergen ingetrokken maar dat maken we dan morgen goed.

 

Vrijdag 20 augustus 2010: Rundwanderweg Raazalpe via Rotlech-Stausee

‘Zon, wolken en in de bergen af en toe een bui’, zo klonk het deze ochtend op de radio. Twijfelen deden we niet: we zouden de bergen in gaan. Maar waar naartoe? Ik nam de planning erbij en liet mijn oog vallen op de wandeling naar de Raazalpe via de Rotlech-Stausee. Het begin van deze 4-uur-durende tocht bevond zich in Rinnen, vanuit het Lechtal te bereiken via Namlos.

Na het ontbijt maakten we de rugzakken klaar en reden we naar het Berwangertal. We parkeerden de auto in Rinnen en om 9.40 uur begonnen we aan een kleine afdaling naar Rauth. Ook hier bleek parkeerplaats te zijn maar het kost slechts 20 minuten om deze afstand te overbruggen dus dat viel nog mee. Langs een smal maar veilig pad wandelden we op en af naar de Rotlech-Stausee, een stuwmeer. Na zo’n uurtje begon dan het echte werk! Om naar de Reuttener Raazalpe te geraken, moest een hoogteverschil van ongeveer 700 meter overwonnen worden. Op de wandelkaart stond aangeduid dat dit via veel bochten zou gebeuren en zo was het ook in de realiteit. Echt aangenaam was het niet om zo stevig en zo lang te moeten stijgen tot aan de hut die op 1736 meter hoogte ligt. Na heel wat gehijg en gepuf kwamen we er dan toch aan. Tijdens deze wandeling waren mooie bloemen te bezichtigen en ook de bergpanorama’s waren knap. We zagen zelfs in de verte Weissenbach am Lech en de Heiterwanger See liggen. Blijkbaar was deze weg ook een soort bezinningsweg want elke bocht hing een afbeelding van de kruisweg van Jezus….

De ‘Rundwanderweg’ voerde ons op twintig minuten – en voorbij enkele paarden – naar een tweede hut: de Ehenbichler Raazalpe. Deze ligt een beetje lager dan de Reuttener Raazalpe, namelijk op 1694 meter. Vanop het terras van deze hut kregen we een prachtig zicht op de Zugspitze, Duitslands hoogste berg. Echter niet voor lang want er zakte een wolk over de top en deze bleef toch een hele tijd hangen. We gingen dan maar weer naar beneden, naar Rauth. Via een steile en smalle afdaling ging het snel naar beneden maar ook hier was het niet aangenaam om te wandelen. De hele tijd moesten we heel geconcentreerd zijn want elke  misstap zou een tuimeling betekenen. Door de vele regen van de afgelopen week, lag dit pad er op sommige stukken nogal vuil en glad bij maar gelukkig lukte het ons om zonder kleerscheuren Rauth te bereiken. Na twintig minuten kwamen we dan aan bij onze wagen. Nog even zijn we tot in Berwang gereden, een mooi dorpje waar het rustig vertoeven is, lijkt me. Het was zeker de moeite om deze wandeling te doen maar het stijgen en dalen verliep nogal steil waardoor het bij deze ene keer zal blijven, denk ik.

Het bleef nog de hele avond droog en redelijk warm, heel leuk. Wat ook fijn was, was dat een koppel me in Holzgau herkende na het avondeten. De man gaf me een compliment over mijn website, bedankt! Morgen wordt de laatste dag in het Lechtal want zondagochtend zullen we weer naar huis rijden. Gelukkig voorspelt men echt zomerweer waardoor we nog een laatste keer alles zullen kunnen geven in de bergen!

 

Zaterdag 21 augustus 2010: Körbersee & bergstation Jöchlspitze

De laatste dag in het Lechtal vandaag. Het weer hadden we alvast mee: zon en al warm van ’s morgens vroeg. Zalig! Zo was het vorig jaar bijna de hele vakantie maar dit jaar niet, zoals ik wel al uitvoerig genoeg beschreven heb in dit reisverslag…. Dan vlogen we er nu maar voor een laatste keer in. We reden naar Warth en parkeerden op de Hochtannbergpass (1675 meter). Van daaruit vertrok een kleine wandeling naar Berghotel Körbersee, uiteraard gelegen aan… de Körbersee. Na drie kwartier op en af kwamen we aan bij het idyllisch gelegen meer. Zo te zien maakten veel mensen (en hun honden) deze uitstap, je kan het een beetje vergelijken met een uitstapje naar zee zoals vele mensen in België wel eens doen. Hier gaan ze een dagje naar een bergmeer. Ik stapte nog even verder tot aan de Batzenalpe. Onderweg zag ik een jonge kikker, een mooie eekhoorn en jagers die een geschoten haas aan het ‘uitkuisen’ waren.

Om de laatste dag goed verder te zetten, stopten we in Steeg nog een keer bij de Käserei. Op het zonneterras genoot ik van een heerlijk ijsje: groene appel en Amaretto, een gewaagde maar lekkere combinatie! Vandaag was het trouwens de warmste dag van de vakantie: 27 graden. Op dit terras rijpte het idee om als toetje nog even met de zetellift naar het bergstation van de Jöchlspitze te gaan. Met de Lechtal-card is dit gratis en het was nu toch prachtig weer met mooie vergezichten. Zo gezegd, zo gedaan. Na een half uurtje uitwaaien en bruinen op 1800 meter hoogte, daalden we weer af met de lift.

Weer aangekomen op de kamer zette ik mijn foto’s op de laptop en vulde ik het reisverslag aan. Plots viel er een hevige regenbui uit de lucht, ook al scheen de zon nog heel hevig. Je kan je wel voorstellen wat voor lekkere geur dit teweegbracht, regen op een warme ondergrond…. Bovendien werden we ook nog getrakteerd op een kleine regenboog. Hierna heb ik mijn valies gepakt zodat we morgenvroeg na het ontbijt meteen kunnen doorrijden naar België. Met nog een kleine dorpswandeling in Holzgau konden we het verlof op een mooie wijze afsluiten. Tot volgend jaar, Lechtal!