Vrijdag 7 augustus 2009: heenreis

Vrijdag 7 augustus 2009, 5.30 uur. De wekker loopt af! Voor één keer vind ik dat niet erg want het betekent dat ik op reis naar het Lechtal vertrek. Om 6 uur en bij een wolkenloze hemel vertrok ik naar Oostenrijk. Qua drukte viel het onderweg heel goed mee. Er was veel meer volk dat de tegengestelde richting uitging. Ik heb zo’n vijf files van enkele kilometers kunnen tellen in Duitsland. Gelukkig voor mij bleef ik gespaard van dat vervelend gedoe en kon ik regelmatig de 160 km/u bereiken. Wel lastig waren de talrijke wegenwerken maar dat is ondertussen al traditie…

Na twee korte tussenstops van een twintigtal minuutjes kwam ik om 14.45 uur over de Oostenrijkse grens gereden. Ik hield even halt in het Tannheimertal en genoot van het zonnige en warme weer op een terrasje. Heerlijk! Volgens de weersvoorspellingen op de radio zal het de komende drie dagen minder goed zijn (lees: buien en onweer) maar dat kon me nu nog niet deren.

Langs de Gaichtpass reed ik het Lechtal binnen. Voor de eerste maal ging het niet rechtstreeks naar Holzgau. Er is namelijk maar vanaf zondag plaats in het huisje waar ik sinds enkele jaren ga logeren. Dan maar een tussenstop in één van de andere mooie Lechtaldorpjes. Ik koos voor Elmen omdat dit een gemeente is waar ik nog niet zo dikwijls ben geweest. En een ander voordeel: het ligt aan de voet van de wandeling naar de Stablalm, waar ik morgen naartoe zal gaan.

Eerst regelde ik een logeerplaats voor twee nachten, dan ging het richting Gasthof Kaiserkrone om nog iets te eten en tenslotte wandelde ik nog een uurtje in het dorp rond. De kennismaking met Elmen was heel aangenaam: vriendelijke mensen, gemoedelijke sfeer en leuke niveauverschillen bij de dorpswandeling. Maar zeg nu zelf, waar heb je dat niet in het Lechtal?

 

Zaterdag 8 augustus 2009: Stablalm

Zoals ik gisteren al aanhaalde, ligt Elmen aan de voet van de wandeling naar de Stablalm. Dat werd de inlooptocht van deze vakantie. In 2005 was ik er al eens en ik herinnerde me vooral de mooie zichten in het Lechtal. Om 8.20 uur vertrok ik naar boven, samen met een stralende zon en enkele wolkjes. De reden van het vroege vertrek was het weer. Het weerbericht gaf namelijk aan dat het in de voormiddag nog mooi en droog zou zijn en dat in de namiddag de kans op buien en onweer stevig zou toenemen. Om 9.50 uur kwam ik aan. Er was nog niet veel volk aanwezig, nochtans zou er om 13 uur een optreden van de Griessauer Musikanten plaatsvinden. Maar ik had al op voorhand beslist om daar niet op te wachten. Bij het afdalen naar Elmen bleken er echter wel heel wat andere mensen geïnteresseerd te zijn in dit muzikale intermezzo.

Om de spieren nog wat verder los te lopen, ging het daarna naar Vorderhornbach. Ik had in een toeristisch boekje gelezen dat je op een half uur naar het stuwmeer van de Hornbach kon geraken via een mooie en schattige weg: de Krackweg. Jammer genoeg bleek het stuwmeer te zijn verdwenen na de overstromingen van 2005. Maar dat gaf niet, het was een rustige en gezellige wandeling. En ik heb op deze weg één van de weinige grote loofbossen in het Lechtal gezien.

Toen ik weer naar de auto wandelde, zag ik de wolken dalen tot over de bergtoppen. Zoals voorspeld begon het te regenen en hevig te onweren. Ik heb zelfs een bliksem zien inslaan op een berg! Tegen 17.30 uur was het ergste voorbij. Het onweer hield op, de regen verminderde en de wolken dreven  weg. In Elmerhof ging ik nog een hapje eten en daarna ben ik gaan slapen. Morgen verlaat ik Elmen en rijd ik naar Holzgau. Wat de rest van de dag brengt, zie ik dan wel.

 

Zondag 9 augustus 2009: verhuis naar Holzgau

Vandaag stond de verhuis van Elmen naar Holzgau op het programma. Al van ‘s morgens vroeg deed de zon enorm haar best om gaten te prikken in het wolkendek. En met succes: meer en meer blauwe stukken kwamen tevoorschijn. Ook de temperatuur was meer dan aangenaam: zo’n 25 graden om 12 uur!

Nadat ik de koffers had uitgepakt en een beetje tijd op de kamer had doorgebracht, besliste ik om wat te gaan wandelen. Ik wandelde van het dorp van Holzgau naar Dürnau. Van daaruit ging het via de Jochweg (een wegje met veel stijgen en dalen langs een bergflank) naar Schönau. En dan maakte ik de wandeling rond: van Schönau naar Holzgau. Daarna ben ik nog een terrasje gaan doen want de zon scheen nog steeds en het was nog lekker warm. Had ik geweten dat het zo’n weer zou blijven, was ik misschien beter de bergen ingetrokken. Maar er zullen nog wel genoeg kansen komen. Morgen meer dan waarschijnlijk niet want de weerman voorspelt de hele dag door buien. Ideaal dus om nog wat foto’s te gaan nemen in de kerkjes van het Lechtal.

 

Maandag 10 augustus 2009: bezoek aan kerkjes in het Lechtal

Na een heerlijke nachtrust stond ik om 7.30 uur op om een kijkje te nemen op het balkon van mijn kamer. Jammer genoeg stemde de realiteit niet overeen met mijn dromen van vannacht. Het regende namelijk en de wolken hingen over de bergen. Gelukkig had ik me daar gisteren al een beetje op ingesteld want ik maakte dan al plannen om het interieur van enkele kerkjes in het Lechtal te fotograferen.

Eerst ging het richting Lech. Daar heb ik dan ook nog even rondgewandeld terwijl het steeds minder begon te regenen. Terug in het Lechtal stopte ik
bij de kerkjes van Steeg en Hägerau maar deze waren jammer genoeg gesloten. Meer geluk had ik in Kaisers, Stockach, Elbigenalp, Häselgehr, Elmen en Reutte. Dit leidde tot enkele mooie foto’s.

In Reutte hield ik een rustige wandeling langs de winkeltjes. De zon scheen dan echt al heel hard en de temperatuur ging de hoogte in. Als afsluiter van de ‘kerkjes-uitstap’ ging het nog even naar de Lechtalstube in Stockach. Daar begon het heel hevig te regenen en in de verte hoorde ik gedonder. Het is eigenlijk niet opgehouden met regenen deze avond. Op een bepaald moment waren er zelfs geen bergen meer te zien, zo laag en dicht hingen de wolken.

Tot slot goed nieuws: vanaf morgen wordt het zonniger en zal de temperatuur stijgen. De kans op neerslag neemt af! Morgen dus weer de bergen in,  als het weerbericht het bij het juiste eind heeft.

 

Dinsdag 11 augustus 2009: wandeling naar de Baumgartalm

Lage wolken verhinderden deze ochtend het zicht op de bergen. Toch stond mijn besluit vast: de bergen intrekken. Op de radio zei men dat er na 11 uur geen regen meer zou vallen dus reed ik opgewekt naar Stockach. Daar begon een steile weg naar het Madautal. Dit dal is voor het verkeer  verboden, uitgezonderd de inwoners van Madau en de speciale taxibussen die daar naartoe rijden. Toch kan je met de eigen wagen tot aan een parking aan een kerkhof rijden. Dat deed ik dan ook.

Van hieruit begon de lange wandeling naar de Baumgartalm. Lang, vooral in de zin van kilometers. Vanaf het kerkhof wordt zo’n twee uur gerekend om tot aan de hut te geraken. Zelfs door onderweg regelmatig te stoppen om de mooie bloemen te fotograferen, kwam ik al 1 uur en 40 minuten later aan op 1661 meter hoogte. Het was de eerste keer dat ik deze wandeling maakte en ik moet zeggen dat de natuur hier liet zien waarom we deze in ere
moeten houden. Aan de Baumgartalm bevonden zich verschillende dieren: koeien, paarden, kippen, ganzen, eenden en ook een zwijn. Dat zorgde voor een leuke sfeer. De mooie omgeving had er veel mee te maken dat ik ongeveer anderhalf uur op het terras bleef zitten. Regelmatig prikte de zon door de wolken waardoor de wolken voor de bergen een beetje stegen. Zo werd het zicht op de hoge bergtoppen beter en mooier.

Terug in het Lechtal scheen de zon volop. Gewoon genieten! Na een verkwikkende douche en het op de laptop zetten van de foto’s ging ik eten. Een  afsluitende wandeling drong zich op want het was nog redelijk warm. Eigenlijk is het dat al de hele vakantie lang dus ik ben een blij mens!

 

Woensdag 12 augustus 2009: Weg der Sinne zum Ort der Stille

Op het Alpenfreaksforum heb ik enkele jaren gelezen over de ‘Weg der Sinne, Ort der Stille’. Ik heb dit reeds vorige jaren willen doen maar dan liet het weer het niet toe. Deze keer dus wel want de zon scheen en het was zo’n 22 graden. Via Elmen en de Hahntennjochstrasse ging het naar Boden waar de wandeling vanaf de kerk begon. In het begin was het nog een beetje glad maar na verloop van tijd werd het pad beter begaanbaar. Onderweg waren heel wat gedichten en kunstwerken te zien. Tijdens de wandeling moest ik ook over een wiebelende hangbrug. Een leuke ervaring! En dan kwam het grote moment: ‘Ort der Stille’. Volgens de brochures her en der zou dit een plaats zijn waar men niets hoort, hoogstens het gefluit van vogels. Toch hoorde ik daar ook het geraas van motorfietsen en auto’s over de Hahntennjochstrasse. Niet helemaal de absolute stilte dus. Vervolgens wandelde ik langs een brug over de Hölltalschlucht die 45 meter diep is en op z’n smalst slechts 40 cm breed! Indrukwekkend hoe het water zich door de smalle kloof stortte.

Terugkeren naar Bschlabs deed ik niet langs de baan omdat ik dit nogal gevaarlijk en saai vond. Langs de ‘Höhenweg Bschlabs’ leek me dit veel leuker. Deze volgde lange tijd dezelfde weg als de Hahntennjochstrasse maar dan enkele meters hoger. Aan een brugje langs deze drukbereden baan at ik mijn middagmaal op. Na goed anderhalf uur stijgen en dalen kwam ik dan terug in Bschlabs. De rondweg heeft in totaal zo’n 3 uur geduurd.
Toen ik terug naar Holzgau reed, ben ik nog gestopt in Elbigenalp. Wie mijn vorige reisverslagen gelezen heeft, zal merken dat ik dit elk jaar doe. Ik vind het gewoon heel tof om te zien wat mensen met hout kunnen doen. Er waren zo’n zeven mensen buiten bezig met het ombouwen van een stuk hout tot een verfijnd beeld. Met kettingzagen gingen ze het hout te lijf om nadien met meer gesofisticeerd materiaal te werken.

 

Donderdag 13 augustus 2009: van Sonnenalm naar Adlerhorst in het Tannheimertal

Vandaag maakte ik een uitje naar het Tannheimertal. Aan het dalstation van de Füssener Jöchle in Grän begon de wandeling naar de Sonnenalm. Natuurlijk had ik ook de gondelbaan kunnen gebruiken maar ik ben nu eenmaal in Oostenrijk om te wandelen. De hele weg lang was het stijgen, stijgen en stijgen. Zo erg zelfs dat het bijna onaangenaam werd. Na iets meer dan anderhalf uur kwam ik boven aan, op 1823 meter hoogte. Maar de inspanningen werden meer dan beloond. Aan de ene kant had ik een prachtig uitzicht over het Tannheimertal en de toppen van de bergen van de Allgauer en Lechtaler Alpen. Aan de andere kant keek ik uit over het Duitse heuvelachtige land met wel zichten tot 100 kilometer ver, tot München.  Dankzij het goede weer waren het prachtige vergezichten. Het was echt heel warm deze dag, zelfs op de top van de Gamskopf, op een hoogte van 1900 meter. Na nog een laatste blik op het Duitse grondgebied liet ik de Sonnenalm achter me liggen.

In plaats van terug te keren naar Grän ging ik verder naar Adlerhorst. Deze hut is op een rots gelegen die uitkijkt op de Haldensee. Ik bracht in het verleden al meerdere keren een bezoek aan deze hut. Het mooie zicht op de Haldensee zorgt er voor dat ik er regelmatig naar terugkeer. Echt lang ben ik hier niet gebleven omdat het ondertussen toch al 13 uur geworden was en ik nog terug naar Grän moest afdalen en dan ook weer naar Holzgau moest rijden. Toen ik terug aankwam bij de auto voelde ik pas goed hoe warm het was in het dal. Puffen en zweten was het! Toen ik even naar mijn benen en armen keek, zag ik dat ik nogal verbrand was. Volgende keer dus zeker wat meer zonnecrème opdoen.

Morgenavond beginnen de feesten in het dorp vanwege 15 augustus. Er zal een Tiroleravond in openlucht plaatsvinden en daarna komt er nog een  groepje optreden. Zeker de moeite waard dus om daar naartoe te gaan. Wat ik overdag zal doen, weet ik nog niet zeker. Misschien ga ik wel naar Lech om daar de bus te nemen naar één van de meren en zo naar een hut te wandelen. De dag werd afgesloten met een fantastische tennisuitslag: Kim Clijsters heeft zich voor de kwartfinale van het WTA-tornooi van Cincinnati geplaatst door te winnen van Kuznetsova met 6-4 4-6 6-2. Welkom terug, Kim!

 

Vrijdag 14 augustus 2009: rustdagje

Afgelopen nacht heeft het heel hard geregend en geonweerd. Ik denk dat de donderwolken niet van tussen de bergen geraakten want zeker een half uur lang was er een licht– en klankspel te ‘bewonderen’. Ook deze ochtend was er nog een bui en was het vrij fris. Maar eens de zon zich liet zien, voelde het heel warm aan. In plaats van opnieuw een bergwandeling te maken deed ik het vandaag wat rustiger aan. Langs de Lechweg ging het over een afstand van vijf kilometer naar Steeg. Daar ben ik in de Käserei een lekker Käsebrot gaan eten.

‘s Middags kwam ik dan terug in Holzgau. In het toeristenbureau ben ik dertig zelfgemaakte postkaartjes gaan leggen met daarop het adres van mijn website. Kwestie van wat reclame te maken. Daarna ben ik nog wat op de kamer gaan zitten om te ontspannen. Het was ondertussen prachtig zomerweer geworden! Om 18 uur ging het dan richting dorpsplaats waar de festiviteiten rond 15 augustus plaatsvonden. Er was een optocht van de plaatselijke fanfare, vrouwen in typische klederdracht en de schutterscompagnie. Heel tof om te zien! Naar de Tiroleravond en het optreden van Kevin The Finn heb ik niet meer gekeken omdat Kim Clijsters om 20.30 uur haar kwartfinale tegen Dinara Safina speelde. Dat wou ik zeker niet missen! Jammer genoeg was Safina te goed voor Kim die te veel fouten maakte. Maar het is super dat ze terug is!

Morgenvoormiddag zal ik even langs de marktkraampjes passeren om te zien wat de verkopers zoal in de aanbieding hebben. Het kan zijn dat ik in de namiddag nog naar een hut zal wandelen. Als dat morgen niet is, dan zeker een andere dag want het zou tot en met volgende week vrijdag niet meer regenen, voorspelt men!

 

Zaterdag 15 augustus 2009: feestdag + Rossgumpenalm

Warm! Al om 8 uur vanochtend werd het duidelijk dat deze dag heel heet zou worden! Om 9 uur ging ik dan naar de marktkraampjes kijken. Eigenlijk was er niet veel te zien. Een half uurtje later ging ik postvatten op een plaats waar de processie langs zou marcheren. Ik had een goede plek uitgekozen om mooie foto’s te kunnen nemen. Ik vond namelijk dat die van gisteren niet zo goed gelukt waren. Vandaag dus een nieuwe kans. Deze optocht was echter iets anders dan die van vorige avond want de priester stapte mee. Vandaag wordt namelijk Maria gevierd, iets waar veel belang aan gehecht wordt in Holzgau. Ook de fanfare, vrouwen in traditionele klederdracht en de schutterscompagnie waren weer van de partij. Na de mooie stoet stapte ik naar de dorpsplaats omdat daar de fanfare kwam optreden. Er zat al aardig wat volk toen ik er toekwam. Gezellig! Tijdens het concert at ik iets want ik had beslist om naar de Rossgumpenalm te wandelen.

Rond 13 uur begon de wandeling langs de Simms-waterval. Op de bordjes staat aangegeven dat men anderhalf uur moet rekenen om tot aan de hut  (1329 m) te geraken maar ik stond er, tot mijn eigen verbazing, al 55 minuten later! Terugkeren naar Holzgau deed ik langs Schiggen, een gehucht.  Men komt dan aan een uitzichtstorentje waar men een knap zicht op het dorp heeft. Ik heb heel wat afgezweet deze uurtjes want het was ondertussen 28 graden geworden. Gelukkig had ik me vooraf goed ingesmeerd met zonnecrème, het was nodig. Het resultaat van enkele dagen zon is goed  zichtbaar: mooi gebruind! En daar blijft het niet bij want ook de komende dagen zal het bakken worden, volgens het weerbericht. Maar liever zo dan steeds maar regen zoals in 2005. Wat ik zeker nog wil doen deze vakantie is het bloemeneiland Mainau in het Bodenmeer bezoeken, rond het stuwmeer van de Rotlech wandelen, vanuit Gramais naar de Rosskarsee klimmen en de top van de Namloser Wetterspitze bereiken. Hopelijk lukt dat allemaal nog, we zien wel.

 

Zondag 16 augustus 2009: Widdersteinhütte

Slecht wakker geworden vandaag met hevige pijn aan de rechterkant van mijn rug, net onder het schouderblad. Uit bed komen ging heel moeizaam omdat ik niet op mijn rechterarm kon steunen want dat was te pijnlijk, net als niezen en diep inademen. Ik dacht dat deze pijn wel zou verdwijnen tijdens het wandelen dus aarzelde ik niet om naar de Hochtannbergpass te rijden in Vorarlberg. Vanaf daar begint de wandeling naar de  Widdersteinhütte die, vrij logisch, aan de voet van de Widderstein ligt. Deze bergtop is enkel voor geoefende bergbeklimmers begaanbaar.
Om 9.20 uur begon ik te stijgen naar de op 2015 meter hoogte gelegen hut.

Op het bord aan de start gaf men aan dat de tijd om er te geraken 45 minuten bedraagt. De hele tijd was het klimmen geblazen, gelukkige was het nog niet te warm, al waren er maar weinig wolken aan de hemel te bespeuren. De pijn aan de rug viel tijdens het wandelen wel mee, daar was ik blij om. Om exact tien uur stond ik bij de Widdersteinerhütte. Van hieruit had ik mooie zichten op de Lechtaler Alpen en de bergen van het Lechbrongebied. In een berggids had ik gelezen dat er zich op twintig minuten wandelen van de hut een meer bevindt, de Hochalpsee. Ik ging dus richting Hochalppass en kwam inderdaad na een dik kwartier aan het mooie meer. Na nog even doorgewandeld te hebben, bereikte ik even later een private hut waar men lekkere aardbeiyoghurtdrink verkocht. Toen deze opgedronken was, zette ik de tocht naar de auto verder. Zo’n twee uur en 40 minuten nadat ik op de Hochtannbergpass begonnen was, kwam ik er  weer aan. Het was een mooie rondweg geworden.

Aangekomen in de kamer voelde ik toch dat de pijn in mijn rug niet verdwenen was, jammer genoeg. Voor de rest van de dag heb ik me nog rustig gehouden door wat televisie te kijken, de krant van enkele dagen geleden te lezen, wat spelletjes op de laptop te spelen, dit reisverslag aan te vullen, de foto’s op de laptop te zetten, enz…. Ik hoop dat het snel wat beter gaat met de rug zodat ik de komende week nog van het mooie weer kan genieten en nog heel wat bergtochten kan maken.

 

Maandag 17 augustus 2009: bloemeneiland Mainau

Wat ik gisteren hoopte, werd jammer genoeg geen waarheid vandaag. Al om 5 uur werd ik wakker van stekende pijn in mijn rug. Ik heb geen oog meer
dicht gedaan. Als overmaat van ramp regende en onweerde het de hele ochtend. Een bergtocht was dus uitgesloten. Maar er zijn uiteraard alternatieven genoeg, zoals een bezoek bregen aan het bloemeneiland Mainau dat zich in het Bodenmeer bevindt. Zoals je wellicht weet, is het Bodenmeer een drielandenpunt (Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland).

Ik reed 2 uur en 30 minuten naar Meersburg in Duitsland om daar de boot te nemen naar het eiland. Dat leek me trouwens een gezellig oud stadje maar ik had de tijd niet om het even te bezichtigen. De boottocht naar Mainau duurde een half uurtje en was bij dit zonnige en warme weer een welgekomen  verkoeling. Het was tenslotte al 30 graden ‘s middags. Aangekomen op Mainau wandelde ik langs mooi aangelegde bloemenperken en tuintjes. Verder waren er ook enkele kunstwerken met bloemen te zien, zoals eendjes, een pauw en een zonnebloem. Heel origineel en knap gedaan! Tot slot van mijn 3 uur durende wandelingop het eiland ging ik een kijkje nemen in de vlindertuin. Hier was het 31 graden warm, zonder zuchtje wind en een hoge vochtigheidsgraad. Maar dat was het meer dan waard want de exotische vlinders die ik te zien kreeg waren echt prachtig!

Even het rekensommetje maken voor vandaag:
– parking in Meersburg: € 6,00
– boot heen en terug: € 11,00
– inkom Mainau: € 14,90
Dat maakt dus een totaal van € 31,90 wat toch niet weinig geld is. Vooral de inkom voor het bloemeneiland vond ik nogal duur uitvallen. ‘s Avonds begon het weer stevig te onweren en hevig te regenen. Ik ben benieuwd hoe het er morgen bij zal liggen.

 

Dinsdag 18 augustus 2009: Formarinsee + Spuller See

Yes, vanochtend voelde de rug al heel wat beter dan de vorige dagen en het was mooi weer! Enkel goed nieuws dus. Al sinds ik als kleine jongen naar het Lechtal kwam, was ik gefascineerd door de rivier die het dal doorstroomt. Hoog tijd dus om eens naar de bron van de Lech te trekken. Deze bevindt zich nabij de Formarinsee, hoog boven het dorp Lech. Men kan daar zelf met de auto naartoe rijden als men tol betaalt maar ik koos ervoor om met de bus naar daar te reizen. Ik moest € 8,90 betalen voor een ticket heen-en-terug.

De bus stopte vlak bij de mooie maar niet zo grote Formarinsee. Na veertig minuten wandelen bereikte ik moeiteloos de Freiburger Hütte, gelegen op  een hoogte van 1931 meter. Op drie uur stappen van deze hut bevindt zich de Spullersee. Dat was het volgende doel. Op deze wandeling komt men voorbij de bron van de Lech. Het is vreemd om de Lech te zien als een gewoon smal bergriviertje. Aangekomen bij de Spullersee, een stuwmeer, had ik eigenlijk nog zin om verder te gaan. De meest voor de hand liggende optie was de Ravensburger Hütte die zich op een hoogte van 1980 meter bevindt. Slechts een kleine 35 minuutjes duurde de wandeling daar naartoe. Door terug naar de Spullersee te stappen, bracht dat het totaal aantal wandeluren voor vandaag op net geen vijf uur! Er zijn heel wat calorieën verbrand vandaag want zelfs op deze hoogtes was het rond de 21 graden!

Aan de Spullersee nam ik de bus terug naar Lech. Wat een tegenvaller bij het afstappen van de bus: stijf over mijn hele lichaam, vooral de benen leken  niet mee te willen. En daar bovenop begon de rug ook weer op te spelen. Verdorie toch, vandaag wat te veel hooi op de vork genomen… Na het avondeten ging ik nog naar de Tiroleravond kijken in de gemeentezaal van Holzgau. Twee uur lang ambiance met muziek en de typische dansjes. Het blijft altijd een hele belevenis om die mannen en vrouwen zo bezig te zien. Voor ik dan in mijn bed ging, genoot ik nog even van de fenomenaal mooie sterrenhemel.

 

Woensdag 19 augustus 2009: Anhalter Hütte + noodlot

Vreemd, maar bij het opstaan was de pijn in de rug helemaal verdwenen! Een mirakel? Ik heb niet getwijfeld en besliste om vanaf de Hahntennjoch naar de Anhalter Hütte te wandelen en dan zo naar de top van de Namloser Wetterspitze of van de Tschachaun verder te gaan. Op de Hahntennjoch, toch 1884 meter hoog, bedroeg de temperatuur om iets voor tien uur al twintig graden!

Na zweten en zwoegen kwam ik aan in de Anhalter Hütte. Ik voelde dat het me vandaag aan conditie ontbrak dus schrapte ik de plannen om één van de twee toppen te beklimmen. Dan maar rustig terug naar de Hahntennjoch afdalen. Maar dan sloeg het noodlot toe: op twintig minuten van de wagen schuift mama op kleine kiezelstenen onderuit en zet daarbij haar linkerhand op de grond om de val te breken. Al snel wordt duidelijk dat er iets niet in orde is, haar pols is gebroken. Omdat het onmogelijk is om verder te gaan probeer ik de bergredding te bellen. Helaas is er geen gsm-ontvangst. Gelukkig zijn er vandaag veel wandelaars die ook deze tocht doen. Het eerste koppel dat voorbijkomt vraagt wat er scheelt en nadat ik het uitgelegd had, beloofden ze zo snel mogelijk naar beneden te gaan en te bellen vanaf ze ontvangst hadden. Een ander koppel dat naar boven ging, zei dat ze zouden bellen in de hut. Hoe lang dit allemaal zou duren, hing  af van het moment waarop er weer genoeg gsm-ontvangst zou zijn.

Eén uur na het voorval hoorden we de reddingshelikopter tussen de bergen komen. Ik stak mijn twee armen in de lucht, wat wil zeggen dat er hulp  nodig is. De helikopter vloog net over ons om een redder af te zetten. Hij gaf een infuus met daarin een pijnstillend middel. Even later kwam ook een tweede redder naar ons. Hij spalkte de pols. Tien minuutjes heeft dat allemaal geduurd en daarna werd mama met de twee redders aan een touw naar een kleine weide vlak bij de Hahntennjoch gevlogen. Ondertussen stonden er heel wat mensen te kijken langs de kant van de weg. Papa en ik zijn naar het ziekenhuis in Zams gereden waar mama naartoe gevlogen werd. In de kliniek hebben de specialisten de pols weer rechtgetrokken en er een gips rond gedaan. Maandag moeten we op controle in België om te zien of een operatie nodig is.

Hoe de redders te werk gingen was echt heel spectaculair om te zien. Men kan alleen maar respect hebben voor zulke mensen! Ook de twee koppels die gebeld hebben naar de reddingsdienst verdienen een dikke pluim. Tof dat men op zo’n momenten kan rekenen op de goodwill van andere bergwandelaars! Jammer genoeg betekende dit ongeluk meteen ook het einde van de vakantie. Morgen nemen we rustig de tijd om de valiezen te pakken zodat we vrijdagochtend kunnen vertrekken naar België.
Maar… het is mooi geweest, heel mooi!

 

Donderdag 20 augustus 2009: valiezen pakken

Na een onrustige nacht door alles wat gisteren gebeurd is was het veel te vroeg dag. Mama had ook niet goed kunnen slapen door de pijn. Ik heb er een redelijk lui dagje van gemaakt, dat kwam ook door de temperatuur: 35 graden was het vandaag! Maar ik ben ook een beetje actief geweest want het was namelijk tijd om de koffers te pakken. Morgenvroeg om 9 uur rijd ik terug naar België. Na het avondeten heb ik nog uitgebreid afscheid genomen: van het personeel en de uitbaters van Gasthof Bären waar ik elke avond ben gaan eten en ook van enkele Vlamingen die we kennen doordat ze net als ons in augustus op reis komen naar Holzgau.

De komende dagen wordt het een beetje afkicken. Maar er zijn nog genoeg dingen die ik ga doen die me aan deze mooie reis zullen herinneren: mijn website in orde brengen, wat napraten op het Alpenfreaksforum, een fotoboek maken van deze reis, foto’s laten zien aan familie en vrienden en nog heel wat meer.

Om 20 uur kwam ik in Rupelmonde aan. De terugreis verliep helemaal niet vlot. Ik belandde van de ene file in de andere. Dat was te wijten aan het  drukke verkeer en de vele wegenwerken. Bovendien heeft het de helft van de tijd geregend waardoor het nog extra uitkijken was op de weg. Maar ik ben dus veilig thuisgeraakt en dat is eigenlijk het voornaamste. Op vakantie gaan naar het Lechtal vind ik uiteraard heel leuk en op de dag van het vertrek doet het steeds weer een beetje pijn om de bergen, de dorpjes en de mensen een jaar achter te laten. Maar toch is het ook heel fijn om weer thuis te komen, in de vertrouwde omgeving bij de mensen die je al jaren kent.

Met een glaasje marillenlikeur sloot ik thuis deze vakantie af, met in mijn hoofd alle mooie herinneringen…