Zondag 10 augustus 2008: woord vooraf

Dit jaar zou de 24° keer zijn dat ik op reis ga naar het Lechtal. Het zou trouwens de 10° keer zijn dat ik in Holzgau logeer. Sinds enkele weken had ik me thuis beziggehouden met het plannen van de reis naar het Lechtal. Mijn grootste doel voor deze vakantie was om heel wat nieuwe dingen te doen en heel wat nieuwe hutten en toppen te bereiken. Wat ik op mijn verlanglijstje geschreven had was: bezoek aan Innsbruck, fietsen doorheen het Lechtal, Hermann- von-Barthhütte, Bernhardseckhütte, Stuttgarter Hütte, Leutkircher Hütte, Memminger Hütte, Hanauer Hütte, Jöchlspitze, Rothornspitze, Thaneller en Namloser Wetterspitze.

‘s Ochtends om 5 uur liep de wekker af. Ik sprong uit mijn bed, maakte sandwiches klaar en vertrok om 5.30 uur naar het Lechtal. Naarmate ik dieper Duitsland inreed, klaarde het op en kwam de zon zelfs tevoorschijn, heerlijk! Minder heerlijk waren de talrijke wegenwerken en de meer dan een half uur durende file nabij Karlsruhe… Om 15.30 uur bereikte ik Holzgau, wat steeds een beetje aanvoelt als ‘thuiskomen’. De zon was nog altijd van de partij en de thermometer wees 25 graden aan! Tijd voor een eerste terrasje bij Gasthof Bären. Ik hoorde enorm veel Vlaams praten en zag heel wat wagens met een Belgische nummerplaat.

Nadat ik me even opgefrist had, ging ik doen waar ik alweer een jaar lang op gewacht had: een Wiener Schnitzel eten! Of het gesmaakt heeft? Dat is écht wel een overbodige vraag. Na een rustige avondwandeling heb ik nog een terrasje gedaan met zicht op de dorpsplaats waar een concertje van de plaatselijke fanfare plaatsvond. Morgen belooft men even mooi weer als vandaag, dus vlieg ik er meteen in. Ik plan om naar Kasermandl te gaan omdat dat toch weeral een tijdje geleden is. Als er nog conditie over is, trek ik nog door tot aan de Hermann-von-Barthhütte. De kop is eraf, laat de rest van de vakantie maar komen! Ik ben er klaar voor!

 

Maandag 11 augustus 2008: Hermann-von-Barthhütte

Zonnig en een aangename temperatuur, wat wil een mens nog meer op vakantie? Geen twijfel mogelijk dat ik vandaag de bergen in trek. Vandaag staat de Hermann-von-Barthhütte op het programma, tenminste als ik na Kasermandl nog adem genoeg over heb om er te geraken. Om 9.10 uur vertrok ik in Elbigenalp naar de op 1412 meter gelegen hut van Kasermandl. Op vijftig minuten tijd bereikte ik deze na een niet zo vlot verlopen wandeling. Ik denk dat ik in het begin een beetje te snel gegaan ben. Toch voelde ik me nog goed genoeg om verder te gaan naar de Hermann-von-Barthhütte. Om tot daar te geraken moest ik nog 717 meter stijgen.

Vol goede moed begon ik eraan en een brede weg voerde me naar een smalle weg. Vanaf daar ging het iets steiler naar boven. Onderweg zag ik drie hertjes huppelen. Ze maakten zich echter snel uit de voeten toen ik eraan kwam. Tijdens de wandeling nam ik dikwijls de tijd om van de omliggende bergen te genieten en ook om even uit te blazen. Twee uur en dertig minuten nadat ik aan Kasermandl stond, stond ik nu aan de Hermann-von-Barthhütte. In totaal heb ik dus 3 uur en 20 minuten over 1090 hoogtemeter gedaan. Echt lang ben ik er niet gebleven omdat ik enkele donkere wolken zag naderen. Toen ik onderweg was naar beneden, kwam ik een groep jongeren uit Aalst-Gijzegem tegen. Ik hoop voor hen dat ze nog voor de regenbui in de hut waren want niet veel later begon het te regenen. Eerlijk gezegd deden die frisse regendruppels deugd bij mij want als eerste wandeling van dit jaar kon dit toch wel tellen.

Ik ging niet langs Kasermandl weer naar Elbigenalp maar koos ervoor om de ‘Geierwally Rundwan derweg’ te nemen. Deze leidt naar de Gibler Alm die op een hoogte van 1209 meter ligt. Ik weet uit het verleden dat deze weg regelmatig last heeft van grondverschuivingen en zo bleek ook dit jaar: er was zelfs een nieuwe grindweg aangelegd om het wandelen eenvoudiger te maken. Om 16 uur ben ik dan in Stockach nog iets gaan drinken in de Lechtalstube en net toen openden de hemelsluizen zich helemaal. Net op tijd terug in het dal, dus. Het weerbericht stemde me vrolijk want morgen zou de zon weeral het beste van zichzelf geven. Weer tijd om een nieuwe hut te bereiken: Hanauer Hütte in Boden.

 

Dinsdag 12 augustus 2008: Hanauer Hütte

Het deed deugd om gisteren mijn eerste bergwandeling te houden en vandaag volgde er al een tweede. Men moet nu eenmaal profiteren van de dagen waarop het weer het toelaat om de bergen te bedwingen. Toen ik vorig jaar naar de Hahntennjoch reed om naar de Anhalter Hütte te wandelen, passeerde ik langs het dorpje Boden. Van daaruit vertrekt de wandeling naar de Hanauer Hütte. Ik had thuis informatie opgezocht over de wandeling en daaruit besloot ik dat ik deze zeker ook moest aankunnen.

Nadat ik in Elmen de Hahntennjochstrasse omhoog gereden was, kwam ik aan in Boden (1356 m). Om 9.45 uur begon ik aan de wandeling naar de Hanauer Hütte (1922 m). Het duurde een hele tijd vooraleer de weg naar boven begon te lopen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om goed door te stappen. Op een bepaald moment zag ik de hut staan, helemaal op de top van een berg, zo leek het. Toen de weg smal werd, begon deze ook te stijgen. Het was nodig want de hut bevond zich nu ongeveer boven mijn hoofd. Na heel wat gezucht en gefotografeer kwam ik 1 uur en 35 minuten na de start aan in de hut. De heenweg was in totaal 6 km lang.Twee dingen waren me opgevallen tijdens de klim naar de hut. Ten eerste de Alpenrosen: deze zijn normaal gezien rond deze tijd uitgebloeid maar stonden nu in volle glorie op de hellingen. Ten tweede stond ik versteld van het hoge aantal sneeuwresten op de bergen.

Jammer genoeg zou het morgen gedaan zijn met het goede weer. Dat zou wel eens kunnen kloppen want ‘s avonds begon het hevig te waaien.

 

Woensdag 13 augustus 2008: Reutte

Wat een verschil tegenover gisteren bij het opstaan! Er stond een ijzige wind waardoor het heel erg koud aanvoelde. Nu, het was voorspeld dat het minder goed weer ging worden maar dit was toch wel heel koud. Dan maak ik er maar een rustdagje van, misschien niet eens zo slecht om te kunnen recupereren van de vorige twee dagen. Een beetje stijfheid had zich toch meester over mij gemaakt door de voorbije wandelingen. Elk jaar ben ik al naar Reutte geweest maar eigenlijk gewoon om te wandelen en te shoppen. Nog nooit had ik er de mooie wandschilderingen op de gevoelige plaat vastgelegd. Een ideaal moment dus om dat nu te doen. Als men er eenmaal op begint te letten, valt pas op hoeveel het er zijn.

Na Reutte ging het naar Elbigenalp. Dat doe ik ook elk jaar om een kijkje te gaan nemen naar de houtsnijschool en de vele winkeltjes die de prachtige werken verkopen, jammer genoeg maar begrijpelijk voor heel wat geld. Wat zeker wel de moeite was om te bezichtigen, was een overdekte plaats waar heel wat mannen en vrouwen bezig waren om boomstammen om te toveren in mooie beelden. Neem daarbij de geur van vers hout en het plaatje is compleet.

De volgende halte was Steeg. Daar ging ik naartoe om een hapje te gaan eten in de Käserei. Het moet gezegd worden, de Käseplatte smaakte. Ondertussen was het ook al beginnen opklaren en de zon brak zowaar door de wolken. De temperatuur schoot de hoogte in en dus was het toch nog een aangename dag geworden. Omdat het weer zo goed geworden was, ben ik voor het avondeten nog even naar de Simms-waterval gaan kijken. Er waren namelijk nog steeds de resten van een sneeuwlawine te zien. Als je die massa ziet, lijkt het niet meteen op sneeuw omdat deze een bruine kleur heeft. Volgens de gastvrouw van Gasthof Bären zou deze sneeuw niet meer verdwijnen want vanaf september gaat de temperatuur weer naar beneden zodat het smeltproces vertraagd wordt.

Na het eten heb ik nog een vrij grote dorpswandeling gehouden in Holzgau. Bij elke auto met een Belgische nummerplaat heb ik tussen de ruitenwissers een postkaartje met het adres van mijn site gestoken. Ik probeer zo nog meer bezoekers te krijgen en vooral nog meer mensen te kunnen informeren over wandelingen en dergelijke in het Lechtal. Ik hoop dat niemand het erg vond dat ik een kaartje achtergelaten heb… Morgen wordt het weer een warme dag met heel veel zon. Ik hoop de Bernhardseckhütte via de Jöchlspitze te kunnen bereiken.

 

Donderdag 14 augustus 2008: Bernhardseckhütte via Panoramaweg Jöchlspitze

Deze nacht heb ik slecht geslapen. In de kamer naast die van mij zijn nieuwe mensen aangekomen en de man heeft een vrij zware en luide stem. Daarbovenop hoest hij ongeveer om de vijf minuten. Hierdoor ben ik maar om 2 uur in slaap kunnen vallen. Om 7 uur werd ik wakker gemaakt door de kinderen die aan het rondlopen waren. Dat weerhield me er echter niet van om mijn plan van gisteren toch uit te voeren. Nochtans zag het er maar somber uit buiten. De wolken hingen voor de bergen maar de zon scheen ook. Ik hoopte dus dat de zon de wolken zou kunnen verdrijven.

Ik reed met de Lechtalbus naar het dalstation van de Jöchlspitze. De eerste primeur van de dag voor mij was de ‘rit’ in de stoeltjeslift. Een hoogteverschil van ongeveer 600 meter werd zo in een dik kwartier overbrugd. Met de Lechtal Aktiv Card was dat trouwens gratis, net als de busrit. Zo kwam ik aan de Sonnenalm die zich op een hoogte van 1768 meter bevindt.

De weg naar de Jöchlspitze is een mooie wandelweg waarop ongeveer 10 borden staan met uitleg over de fauna en de flora daar: ‘Het botanische leerpad’. En of er mooie fauna en flora was! Ik heb twee herten, een eekhoorn en een roofvogel gezien en ook heel wat mooie planten die ik nog niet eerder gezien had. De eerste tussenstop hield ik bij mijn tweede primeur van de dag: het kruis van de Lachenkopf, op 1903 meter. Daarna ging het naar de Jöchlspitze. Dit was mijn derde primeur van de dag en was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag: 2226 meter. Fenomenaal mooie zichten in het Lechtal zorgden ervoor dat ik er wel een hele tijd gebleven ben. Jammer genoeg hingen er wolken voor de Lechtaler bergen.

Vanaf de Jöchlspitze ging het via de panoramaweg op en af naar de Bernhardseckhütte op 1812 meter, mijn vierde primeur van de dag. Tijdens deze prachtige wandeling had ik heel mooie zichten op de Hermann-von-Barthhütte, Simmshütte, Sulzlalm en Kasermandl. Vanaf de Bernhardseckhütte moest ik dan enkel nog afdalen via de Gibler Alm naar Elbigenalp. Die afdaling was echter zo steil dat ik pijn had in mijn knieën en aan mijn voeten. Ik ben blij dat ik langs hier niet naar boven gegaan ben. Tot slot nam ik de bus terug naar Holzgau en zo stond ik rond 16.50 uur weer in de kamer voor een deugddoende douche. ‘s Avonds begon het hevig te regenen en onweren…

 

Vrijdag 15 augustus 2008: rustdag

Vandaag, op Maria Hemelvaart, regende het bijna de hele dag. Vooral heel jammer voor de mensen van het dorp want nu vielen de festiviteiten op de dorpsplaats letterlijk en figuurlijk in het water. Normaal gezien kwamen er heel wat mensen optreden maar dit was door het weer niet mogelijk. Ondanks de koude temperatuur van 11 graden, was er wel wat volk komen opdagen om gewoon wat te drinken en te eten in de kleine tent die opgesteld was. De fanfare had er ook plaatsgenomen en zorgde er voor de nodige muzikale sfeer. Ik ben dan maar even gaan wandelen in het dorp, heb enkele winkels bezocht en ging me dan verwarmen op de kamer. Daar heb ik nog wat naar de Olympische Spelen gekeken en vooral wat gerust. Hopelijk wordt het morgen ‘iets’ beter.

 

Zaterdag 16 augustus 2008: Wase

Vannacht heeft het gesneeuwd tot op zo’n 2200 meter. Enkele topjes zagen mooi wit en er stond een toch wel vrij frisse wind deze ochtend. Er was helemaal geen zon te zien maar men had gisteren op het weerbericht gezegd dat het naar de middag toe zou opklaren en zonnig zou worden. Om de voormiddag te vullen, ben ik dan naar Steeg gereden om daar te gaan zoeken naar een authentieke Tiroolse kerststal, inclusief de belangrijkste figuren. Dat is een vrij dure aankoop maar zou normaal gezien nog mijn hele leven mee moeten gaan.

Daarna ben ik me traag gaan klaarmaken om een lichte wandeling te houden: Wase in Bach. Deze hut ligt op een geringe hoogte van 1293 meter. De laatste keer dat ik deze hut bezocht, stonden er nog heel wat dieren rond de hut. Nu zag ik er enkel nog eenden en kippen. Het was te koud om op het terras te zitten, dus nam ik binnen plaats. De open haard gaf er heel wat warmte en zorgde ervoor dat het er erg gezellig was. Binnen stonden nog meer dieren, zij het opgezettte exemplaren.  Toen ik weer beneden kwam, zag ik op de Lech enkele kajakkers. Dat was ook weeral een hele tijd geleden. Op de terugweg naar Holzgau heb ik nog even halt gehouden aan de Lechtalstube. Daar kon ik wel op het terras zitten omdat ondertussen de zon gaatjes in het wolkendek geprikt had. De temperatuur ging de hoogte in en dit bleef zo de hele dag.

Jammer genoeg ook slecht nieuws voor vandaag: er is iets in mijn linkerknie geschoten waardoor ik veel pijn en last ondervind bij het buigen ervan. De trappen opgeraken was een hele opdracht maar op vlakke weg wandelen levert geen probleem op. Ik heb daarom voor het avondeten nog even op bed gelegen om de knie wat rust te gunnen… Vanaf morgen wordt het weer opnieuw beter en dat zou wel eens een tijdje kunnen duren. Morgen trek ik waarschijnlijk even naar het Tannheimer Tal om een bezoekje te brengen aan Adlerhorst, waarvan men een mooi zicht heeft op de Haldensee.

 

Zondag 17 augustus 2008: Adlerhorst in het Tannheimertal

Vandaag hield ik een uitje naar het Tannheimer Tal. Ik reed tot in Haller dat aan de Haldensee ligt. Van daaruit vertrekt een gemakkelijke wandeling naar Adlerhorst (1350 meter hoog). Deze hut heeft een terras dat vlak aan de rand van de berg ligt waardoor de bezoekers een enorm mooi zicht hebben op de heldergroene Haldensee. De natuur kan toch dikwijls zo mooi zijn! Er waren heel wat mensen die hetzelfde idee hadden als ik want zowel tijdens de wandeling als bij aankomst aan de hut kwam ik veel wandelaars tegen. Natuurlijk nam ik tal van foto’s van de Haldensee. Maar écht lang ben ik niet boven gebleven, er zette namelijk een koel windje op en er kwamen enkele dreigende wolken mijn kant op. Langs de bosweg ben ik terug naar beneden gegaan en daar kwam ik nog enkele mooie bloemen en paddenstoelen tegen.

Toen ik weer beneden was, scheen de zon nog steeds en de wind was gaan liggen. Daarom ben ik nog een halfuurtje aan het meer gaan zitten waar heel wat eendjes en zwanen rondzwommen. Tijdens de middag ben ik Wurstbrot gaan eten in het viersterrenhotel Tyrol in Tannheim. Ziet me dat er een geweldig hotel uit, zeg! Maar ik vrees dat je dat ook wel zal voelen in de portefeuille…

Omdat de knie nog niet helemaal in orde leek bij het afdalen, ben ik nog maar eens even op mijn bed gaan liggen in de kamer. De pijn was wel al heel wat minder erg dan gisteren, gelukkig! Wat betreft het weer lijkt dit één van de betere jaren te worden want voor  de  volgende dagen voorspelt men aangenaam warme temperaturen en weinig kans op regen. Morgen hou ik een citytrip naar Innsbruck. Ik hoop daarna ‘s avonds iets te kunnen gaan eten bij Mary in Gasthof Alpenblick in Tobadill.

 

Maandag 18 augustus 2008: Innsbruck

Al een hele tijd wou ik graag een citytrip houden naar Innsbruck maar in België vond ik daar geen enkele reisgids van en ook op internet was niet enorm veel te vinden. Toch heb ik aan de hand van enkele sites een paar dingen gevonden in en rond de stad die ik zeker wou zien. Ter plekke heb ik dan een stadsplan gekocht om me toch vrij eenvoudig te kunnen oriënteren. Het was, zeker gezien het fantastisch mooie weer, niet druk in de hoofdstad van Tirol.

Vanuit de overdekte parking kwam ik meteen uit aan de triomfboog en wandelde zo door de Maria-Theresien-Strasse naar het wereldberoemde gouden dak en het Helblinghaus. Onderweg hield ik halt aan de Swarovskiwinkel waar een tentoonstelling plaats had, ontzettend mooi! Volgende stoppunt was de Dom St-Jakob. Zoals wel meer bij een kerk vond ik de binnenkant veel mooier dan de buitenzijde. Het orgel speelde net enkele kerkliederen. Aan het Landestheater laste ik een rustpauze in. Even later stapte ik verder door de Hofgarten naar de overkant van de Inn om enkele minuten later terug te keren. Voorbij de Hofburg en de Hofkirche ging het dan richting station. Ik weet niet hoe het komt maar van kindsbeen af heb ik een enorme fascinatie  voor  treinen  en  stations…  Van  hieruit ging ik verder richting Bergisel maar ik ben niet tot daar geweest. Wel ben ik nog voorbij het klokkenmuseum en de Wiltener-basiliek gepasseerd.

Dan ging het weer terug naar de auto want ik wou graag nog Schloss Ambras en de Alpenzoo bezoeken. Aan het slot vond ik echter geen enkele parkeerplaats, zelfs niet na enkele keren rondrijden. Dan begaf ik me maar naar de Alpenzoo. Gelukkig was hier wel plaats en zou dit dus mijn laatste halte zijn in Innsbruck. Het is daar geen overdreven grote zoo maar er zijn wel heel wat dieren te bezichtigen. Een kleine opsomming: geiten, beren, slangen, marmotten, lynxen, buffels, schapen en heel wat vogels.

Rond half zes vertrok ik richting Tobadill om iets te gaan eten bij Mary in Gasthof Alpenblick. Bij het binnenkomen zag ik haar zitten bij andere Vlamingen en wou ik dus niet storen. Daarna moest ze echter gaan werken in de keuken zodat ik haar niet meer kunnen spreken heb. Ik heb wel de groetjes laten overmaken via een dienster. Het eten was er heerlijk!

Langs de Arlbergpas ben ik weer naar Holzgau gereden. Onderweg trakteerde de ondergaande zon me nog op een prachtig vergezicht over de bergen. Die kans liet ik niet aan mij voorbijgaan om mooie foto’s te nemen. Na een mooie dag kroop ik dan vrij snel onder de lakens.

 

Dinsdag 19 augustus 2008: Stuttgarter Hütte

Stralend zomerweer van bij het begin van de dag, zo heb ik het nog niet vaak meegemaakt. Er waren maar een paar wolken en het was al heel warm om 8 uur. Met de Lechtal Aktiv Card kan men gratis gebruik maken van vijf ‘Bergbahnen’, waaronder die van de Jöchlspitze die ik vorige donderdag genomen heb. Vandaag ging het richting Lech om met de Rüfikopf van een hoogte van 1444 meter naar 2350 meter te stijgen in slechts enkele minuten. Zelfs daar was het nog heerlijk warm! Er vertrokken best wel wat wandelingen vanaf het bergstation van de Rüfikopf. Ik koos om voor de eerste keer de Stuttgarter Hütte een bezoekje te brengen. Stijgend en dalend over de Monzabon Joch, sneeuwvelden en de Rauhekopf Scharte bereikte ik na 2 uur de Stuttgarter Hütte. Onderweg zag ik heel wat bloemen die ik nog nooit eerder gezien had.

Om 16 uur nam ik de Rüfikopf terug naar beneden en deed ik nog een terrasje in Lech. Ondertussen hadden enkele grijze wolken de zon verstopt maar het regende niet. Dat zou morgen wel anders zijn, als ik het weerbericht mag geloven. Het zou een triestige dag worden met regen gedurende de hele dag. Gelukkig zou dat slechts één dag zo zijn en kan er daarna weer volop gewandeld worden.

 

Woensdag 20 augustus 2008: Bregenz

Zoals gisteren voorspeld was, begon de dag erg somber en hingen de wolken heel laag. Af en toe viel er wat gedruppel uit. Geen mogelijkheid tot wandelen in de bergen dus. Ik heb dan maar mijn tijd genomen om te ontbijten en naar Lech te rijden. Een hele voormiddag daar gevuld krijgen lukt me echter nooit en dus moest ik nog even nadenken wat ik zou doen. Ik reed nog verder naar Bregenz. Dat doe ik elk jaar, noem het maar traditie. Het is dan wel een eindje rijden maar ik vind het echt wel gezellig om daar langs de Bodensee te  kuieren.

Er vond een tijdelijke tentoonstelling plaats van enkele beeldhouwwerken. Het podium van de Bregenzer Festspiele op het meer stelde dit jaar niet veel voor, althans buiten de opvoering. Volgens enkele foto’s is het decor echt wel prachtig tijdens de voorstelling. Ik nam ook nog even de tijd om door de winkelstraten te wandelen. Gedurende het hele verblijf in Bregenz heeft het niet geregend maar was het wel fris. Vreemd maar dit is nu de voorbije jaren steeds zo geweest: slecht weer in het Lechtal, mooi weer in Bregenz… Bestaat toeval of niet? Morgen kan ik opnieuw de bergen ingaan want men voorspelt weer een zomerse dag. Vanuit Kaisers zal ik naar de Leutkircher Hütte wandelen. Deze tocht zou drie uur en drie kwartier duren.

 

Donderdag 21 augustus 2008: Leutkircher Hütte

Ik wist waar ik voor stond vandaag. Ik had uitgerekend op de wandelkaart hoe ver ik zou moeten wandelen om mijn doel van de dag, de Leutkircher Hütte, te bereiken. Het was wel even slikken toen ik uitkwam op 20,8 km heen en terug. Het aantal hoogtemeter viel wel mee: 743 meter. Het weer was schitterend: zon, nauwelijks wolken en zo’n 25 graden warm. In 2005 startte ik ook in Kaisers maar dan ging het langs het Kaisertal richting Kaiserjochhaus, een heel toffe wandeling met mooie panorama’s.

Deze keer wandelde ik langs de andere kant: het Almajurtal. Het eerste stuk van de wandeling was gewoonweg saai. Licht stijgend en dalend ging het vanaf het dorp Kaisers naar de Bodenalm. Slechts een hoogteverschil van 36 meter maar wel 5,9 km lang… Het deed dan ook deugd dat ik vanaf de Bodenalm eindelijk kon beginnen stijgen naar de Almajuralm. Het lag er wel vrij glad bij maar het was nog te doen. Van de Almajuralm naar de Leutkircher Hütte was het wel gevaarlijk glad. Meerdere keren heb ik wat gegleden maar gevallen ben ik niet. De Leutkircher Hütte vind ik persoonlijk één van de mooiste hutten die ik tot nu toe bezocht heb. De bediening ging er vlot en de uitbaters waren heel vriendelijk. De zichten waren ook meer dan in orde: ik denk dat ik in de diepte St-Anton am Arlberg herkend heb en ik kreeg ook een mooie blik op de Hoher Riffler. Verder zag ik heel wat ‘drieduizenders’ met pakken sneeuw op en rond de toppen.

Het afdalen ging aanvankelijk vlot maar aan de gladde passages was het toch opletten geblazen. Heel rustig en traag ben ik zo tot aan de Bodenalm gestapt. Van daaruit ging het weer op en af naar de parking. Dat was er echt te veel aan: er was niets te zien onderweg en het verlangen naar de auto en de douche werd zo enkel maar groter. Eindelijk aangekomen ben ik in het Edelweisshaus in Kaisers nog iets gaan drinken. Dan begaf ik me naar de kamer voor een deugddoende douche en rond 18.30 uur ben ik gaan eten.

Morgenvoormiddag wordt het warm zonder wind. Vanaf de namiddag vergroot de kans op buien en onweer. Op mijn planning staat nog één ding met een uitroepteken: een fietstocht door het Lechtal. Dat zal ik dan ook doen. Het wordt trouwens de laatste volledige dag in het Lechtal morgen. Dubbel en dik genieten dus want dan is het weer een jaar wachten tot in augustus…

 

Vrijdag 22 augustus 2008: fietstocht doorheen het Lechtal

De voornaamste reden waarom ik het Lechtal eens met de fiets wou verkennen, is dat ik dan alles eens van een andere kant kan zien en op plekjes kan komen die ik met de auto niet kan bereiken. Mooi meegenomen: het is gezond en rustgevend. Om 8.45 uur vertrok ik met de fiets van de uitbater van het ‘Gästehaus’ waar ik verblijf naar Steeg. Van daaruit reed ik op en af langs het fietspad naar Vorderhornbach. Hier en daar zat er een flinke kuitenbijter bij maar ik ben niet één keer van de fiets moeten springen. Slechts één keer had ik pech: de ketting eraf nabij Häselgehr. Maar dat euvel was snel verholpen en ik kon weer snel verder.

Op de terugrit ben ik aan de Lechtalstube in Stockach afgestapt om te drinken en te eten. Om 14.15 uur kwam ik weer ‘thuis’ aan. Het zadel van de fiets was behoorlijk hard waardoor mijn achterwerk nogal pijn deed. Tegen de avond ging het gelukkig al wat beter. Het hoogteverschil tussen het hoogste en het laagste dorp, respectievelijk Steeg en Vorderhornbach, bedroeg 150 meter. De afstand die ik met de fiets afgelegd heb, was zo’n 57 kilometer.

Na het avondeten heb ik een bezoekje gebracht aan het ‘kleine museum’ dat net aan het hotel ligt waar ik telkens ging eten. Er werden heel wat oude werktuigen tentoongesteld waarvan ik zelfs niet wist dat ze bestaan hadden. De oudste stukken waren zo’n 150 jaar oud! Dit was dus de laatste volledige dag in het Lechtal. Morgen rond 9 uur vertrek ik weer naar België. Voor morgen en de komende dagen voorspelt men hier koudere temperaturen, minder zonneschijn en meer kans op regen. Ik heb het dus getroffen deze vakantie want het weer was echt goed met uitzondering van twee dagen maar dat is helemaal niet zo veel op een totaal van dertien dagen. Het was genieten!