Zaterdag 11 augustus 2007: aankomst en dorpswandeling in Holzgau
Na een welkomstschnaps en het uitpakken van de valiezen maakte ik een gemoedelijke dorpswandeling. Vooral om de schade op te meten van de overstromingen in 2005. Het enige dat eigenlijk opviel was dat er heel wat steengruis langs de kant van de weg en van de rivieren ‘Lech’ en ‘Hohenbach’ lag. Ook hier en daar was de Hohenbach versterkt met grote rotsblokken. Er viel wat lichte regen maar dat deerde me niet. Jammer genoeg waren de bergen niet heel goed zichtbaar door de wolken die ervoor hingen.
Om 13 uur kroop ik dan even in bed om toch wat uitgerust aan het avondeten te kunnen beginnen. Net als de laatste jaren gebeurt dit in Gasthof Bären aan de kerk. De uitbaters herkenden me meteen en kwamen me begroeten. Deze avond genoot ik van mijn eerste Wiener Schnitzel in twee jaar tijd, zalig! Nog leuker was dat het na het avondeten begon op te klaren waardoor de bergen toch nog zichtbaar werden. Een avondwandeling drong zich op. Ik heb dit jaar een veel beter gevoel bij het weer dan twee jaar geleden, toen het Lechtal geteisterd werd door overvloedige regen en overstromingen. Voor morgen wordt mooi weer voorspeld met zonnige perioden en een aangename temperatuur van zo’n 20 graden. Het ‘inlooptochtje’ wordt meer dan waarschijnlijk de Simmshütte in Stockach, op een hoogte van 2004 meter. Jaja, de honger naar de bergen en het wandelen is enorm groot!
Zondag 12 augustus 2007: Simmshütte
Ik werd al om 6.55 uur gewekt door de eerste zonnestralen die over de bergen kwamen piepen en binnenin de kamer schenen. Hoe kan men zaliger wakker worden? Een eerste blik naar buiten vertelde dat er geen enkel wolkje aan de lucht te bespeuren was en de eerste stap die ik op het balkon zette, vertelde dat het heel warm zou worden. Na een stevig ontbijt was ik klaar om de eerste bergtocht van deze vakantie te maken. Zoals gisteren beslist werd dat de Simmshütte in Stockach. Blijkbaar lokte het goede weer niet alleen mij naar daar want toen ik om 9.00 uur op de parking aankwam, viel het me op dat er al heel wat auto’s stonden.
Doorheen de grotten liep de weg langzaam maar zeker omhoog. Er staat aangegeven dat de wandeling naar de Sulzlalm 1,5 uur duurt maar ik was er al op een uurtje. Ik ben er niet gestopt en ben meteen verder gegaan naar de Simmshütte. Ook hier heb ik blijkbaar een stevige tred gehouden want i.p.v. de aangegeven 2 uur deed ik er 1 uur en 40 minuten over. Onderweg ben ik regelmatig gestopt om mooie panorama’s op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik wou op een bepaald moment net weer beginnen klimmen tot er een schel geluid in mijn oor klonk. Ik keek opzij en wat zag ik? Een marmot op een tiental meter van mij. Ik twijfelde geen seconde om mijn fotocamera weer te nemen en ook hiervan een mooi plaatje te maken. De laatste meters naar de hut gaan langs heel wat bochtjes en bij de laatste staat er een bord: ‘Gott sei Dank-Kurve’. Nadat ik o.a. Käsebrot tot mij genomen had begon de lange afdaling naar de Sulzlalm. Ook daar ben ik nog even gestopt om de innerlijke mens te sterken en dan ging het weer verder naar de parking. Na een deugddoende douche en een lekkere avondmaaltijd kroop ik onder de lakens. Wat er morgen op het programma staat, weet ik nog niet. Ik zie morgenvroeg wel wat voor weer het is…
Maandag 13 augustus 2007: Bregenz
De voorbije nacht heb ik niet goed geslapen. Geen idee hoe het komt. En elke keer ik wakker werd, hoorde ik het regenen op het dak. Dat beloofde niet veel goeds. Ook toen ik ’s morgens opstond, regende het nog en het zag er niet naar uit dat het snel ging ophouden. Twee jaar geleden ben ik op zo’n dag naar Bregenz gereden en werd het nog een prachtige en warme dag. Ik hoopte dat het deze keer ook zo zou zijn en dus werd de bestemming van vandaag het uiterste westen van Oostenrijk. Eerst ben ik nog kaartjes gaan kopen om naar familie en vrienden op te sturen.
Ongelooflijk maar waar, onderweg naar Bregenz begon het op te klaren en kwam de zon tevoorschijn. Tussen Warth en Schröcken heb ik wel een dikke twintig minuten moeten wachten voor wegenwerken: het verbreden van de rijbaan. Maar dat deerde me niet, het is tenslotte vakantie. In Bregenz was de zon ook nog van de partij en was het zelfs aangenaam warm. Een wandeling van zo’n 4 uur bracht me langs de Bodensee naar Oberstadt en weer naar de parking. In Oberstadt bracht ik een bezoek aan de Martinsturm, waar een museum over ‘Het Oostenrijkse leger tijdens 4 eeuwen oorlog’ ondergebracht was. Tevens bezorgde de derde verdieping een mooi overzicht over Bregenz en de Bodensee. Op de terugweg zag ik een helikopter vliegen die iets naar boven in de bergen bracht. Toen ik wat beter keek, zag ik dat het een lawinehek was. Een hele belevenis om dat te zien gebeuren! Wanneer ik rond 17 uur ’s avonds weer het Lechtal binnenreed bleek het ook hier mooi weer te zijn. Uit een korte rondvraag bleek dat het kort voor de middag was beginnen opklaren en dat de zon de hele tijd van de partij was. Geen probleem, ik had een leuke dag gehad.
Even voor het avondeten kwamen twee andere Vlamingen, Paul en Patrick, me vragen of ik morgen met hen de Pimig wil beklimmen. Zij wisten al langer dat dit een kinderdroom van mij was. Ik twijfelde geen seconde en zei onmiddellijk ‘ja’. Maar dan moet het wel de hele nacht droog blijven natuurlijk want de Pimig is een grasberg die heel gevaarlijk wordt als het geregend heeft. En laat dat nu net het probleem zijn want om 21 uur begon het hevig te regenen… Wat zal het worden? We zullen het morgenvroeg beslissen.
Dinsdag 14 augustus 2007: Pimig
Net als vorige nacht kon ik de slaap weeral niet goed vatten. Het enige verschil met gisterennacht was dat ik nu wel wist hoe dat kwam: het uitkijken naar de beklimming van de Pimig en de bijhorende zenuwtjes. Jaja, de tocht ging door want de straten lagen droog toen ik opstond dus dan zou het op de Pimig ook nog wel meevallen. Dit werd mijn allereerste top die ik zou beklimmen.
Om 8.46 u begonnen Patrick, Paul, Fons en ik eraan. Tot aan de Mahdbergalpe (1716 m) wandelden we heel vlot over een brede weg. Vanaf dan voerde een steil bergpad ons richting Pimigtop (2406 m). Hier en daar moesten we goed uitkijken om niet uit te glijden op het vochtige gras. Net voor de top ging ik op handen en voeten over enkele rotsen. Om 11.33 u, dus na 2 uur en 47 minuten, bereikten we de top. ‘Berg Heil’! Buiten het fenomenaal mooie zicht op een groot deel van het Lechtal – van Steeg tot Elmen – genoot ik ook van de omliggende bergen, waaronder de Wetterspitze, Feuerspitze, Valluga, Widderstein, Grosser Krottenkopf en Griestaler Spitze. We hadden heel wat geluk met het weer want zelfs op deze hoogte was het aangenaam warm toen de zon door de wolken brak.
Nadat we heel wat foto’s genomen hadden, iets gegeten hadden en ook nog iets in het ‘Gipfelbuch’ genoteerd hadden, konden we beginnen aan de afdaling. Deze ging niet langs dezelfde weg terug maar langs de andere kant van de berg, richting Steeg. Hier heb ik heel wat afgezweet, niet zozeer door de warmte maar vooral door de moeilijkheid. De talrijke stukken die door gras liepen waren heel glad en om geen risico’s te nemen, ging ik heel traag naar beneden. De drie andere mannen waren dergelijke afdaling goed gewoon want zij gingen in een vlot tempo naar beneden. Gelukkig voor mij stopten ze af en toe om op me te wachten. De weg over de ‘Grat’ vond ik het meest eng omdat ik wist dat ik me daar geen misstap kon permitteren. Ik was dan ook heel opgelucht toen ik de afdaling tot een goed einde gebracht had. Zo, een kinderdroom was in vervulling gekomen. Ik wil Patrick, Paul en Fons nog eens uitdrukkelijk bedanken om me vandaag mee te nemen naar deze prachtige berg!
’s Avonds ben ik dan nog even op de dorpsplaats van Holzgau gaan kijken naar de plaatselijke festiviteiten rond 15 augustus waar jaarlijks heel wat rond te doen is. Deze avond speelde de plaatselijke harmonie enkele liedjes, showden vrouwen hun traditionele klederdracht, zorgden schutters voor het nodige lawaai en vond er een mini-Tirolerabend plaats. Voor morgen wordt heel mooi weer voorspeld: een stralende zon die ervoor zal zorgen dat het kwik tot zo’n 30 graden zal stijgen! In de voormiddag zal ik passeren langs de winkelkraampjes die hier zullen staan en in de namiddag breng ik waarschijnlijk een bezoek aan de Stablalm in Elmen.
Woensdag 15 augustus 2007: Stablalm
Ondanks de voorspelde temperaturen, begon de dag maar somber en bewolkt. Maar toen de processie voor Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart omstreeks 10 uur uitrukte, begon de zon te schijnen. Meteen schoot ook de temperatuur de hoogte in. Ik wandelde langs de winkelkraampjes in het dorp en zette me daarna neer op een bank op de markt om te luisteren naar een concert van de Vlaamse muziekvereniging ‘Vermaak & Kunst’ uit Lille. Daarna ben ik in een souvenirwinkel enkele mineralen en edelstenen gaan kopen om mijn collectie aan te vullen.
Rond 12.30 u vertrok ik dan met de wagen naar Elmen om er naar de Stablalm te wandelen. Tijdens de tocht van 1 uur kreeg ik mooie zichten op omliggende bergen zoals de Klimmspitze en de Elmer Kreuzspitze, alsook op het Lechtal. Bij het dalen voelde ik dat mijn bovenbenen stijf waren van de tocht gisteren naar de top van de Pimig. Ook de kleine teen van mijn rechtervoet doet nogal pijn. Verbrand ben ik ook maar voor de rest is alles in orde met mij. Voor het avondeten vielen mijn ogen bijna dicht door de vermoeidheid en ook door de warmte. Ik denk dat ik vannacht snel in mijn bedje zal kruipen. Voor morgen wordt er wisselvallig weer voorspeld, ik zal dus morgenvroeg wel zien wat ik zal doen.
Donderdag 16 augustus 2007: Reutte + Elbigenalp
Er was heel veel wind deze morgen en steeds meer dreigende regenwolken kwamen op het dorp af. Ik had gehoopt vandaag de Kemptner Hütte te kunnen bereiken maar dat zat er dus niet in omdat ik eenvoudig weg geen risico’s wou nemen. Eigenlijk kwam het nog wel goed uit want mijn bovenbenen waren nog steeds ongelooflijk stijf, zelfs de trap op- of afgaan deed nog pijn. Ik trok er dan maar op uit met de wagen naar Reutte, een dagje shoppen. En of ik geshopt heb: drie boeken over het Lechtal, nog enkele mineralen, een vestje, een beschilderde glazen bol en nog wat decoratiemateriaal om de klas mee op te fleuren.
Bij het terugrijden naar Holzgau stopte ik nog langs de houtsnijschool in Elbigenalp. In heel het dorp waren ook heel wat winkeltjes die de gemaakte kunstwerken verkochten. Op vele plaatsten stonden mooie beelden zoals bijvoorbeeld op parkings en in tuinen. Er was onder andere een heel mooi houtsnijwerk over Geierwally te bewonderen. Het fototoestel werd meermaals boven gehaald. Zo werd deze regenachtige dag weeral mooi ingevuld. Voor morgen wordt nóg slechter weer voorspeld dus dan trek ik er weer op uit met de wagen. Naar waar weet ik nog niet, daar slaap ik een nachtje over.
Vrijdag 17 augustus 2007: Schloss Neuschwanstein
Vanmorgen wist ik waar ik naartoe wou gaan. Twee jaar geleden ging ik naar Schloss Linderhof van koning Lodewijk II, vandaag ging ik naar zijn Schloss Neuschwanstein in Schwangau (Duitsland). Al vele keren zag ik dat kasteel op foto’s en op puzzels maar nu dus ook in het echt. Reeds van op straat zag ik het kasteel op een berg staan. Ik moet zeggen: het was indrukwekkend mooi. Na de klim naar het kasteel, zo’n 30 minuten, kwamen we aan de toegangspoort. Het was er op de koppen lopen en er waren meer andere talen te horen dan Duits. Daarna ging het verder met een gids in verschillende kamers. Mooi, om niet te zeggen heel mooi! Van bovenuit had ik ook een mooi zicht op het andere kasteel in de buurt: Schloss Hohenschwangau nabij de Alpsee. Ook zag ik van hieruit de Forggensee met daarrond verschillende dorpjes.
Op de terugweg naar het Lechtal stopte ik nog even langs de Lechfall nabij Füssen. Het begon ’s avonds nog op te klaren. Op de sportplaats in Holzgau speelde er nog een rockband uit België (Con’b Allright & The Heavy Moustache of zoiets). Ik moest zelfs niet naar daar gaan om de muziek te kunnen horen. Als ik het raam van de kamer openzette, kon ik meegenieten van de ruige gitaarklanken. Morgenvoormiddag zou het mooi weer worden, in de namiddag zouden er enkele onweerachtige regenbuien passeren. Toch zal ik het erop wagen om naar de Kemptner Hütte te wandelen. De stijfheid in mijn bovenbenen is inmiddels eindelijk weg.
Zaterdag 18 augustus 2007: Kemptner Hütte
Na weeral een lekker ontbijt begon ik aan de tocht naar de Kemptner Hütte in Duitsland. Volgens de wegwijzers zou het 3,5 uur duren. Het was frisjes maar de zonnestralen begonnen langzaam door de wolken te komen. Ik voelde echter vanaf de eerste stap dat het niet mijn dagje was, het ging heel moeizaam. Niet dat ik ergens last van had, gewoon een mindere dag… De Simmswaterval leek me een beetje veranderd sinds de overstromingen van twee jaar geleden. Café Uta liet ik links, eigenlijk rechts, liggen maar aan de Rossgumpenalm hield ik even halt. Daarna begon de steilere klim naar de Kemptner Hütte in Duitsland. De zon gaf steeds meer warmte en de wolken die bij het begin van de wandeling voor de bergen hingen,begonnen te stijgen zodat er toch nog mooie panorama’s te bezichtigen waren. Even nadat ik aan de grenspaal van Duitsland gekomen was, kwam ik aan in de mooie Kemptner Hütte. Ik deed er effectief 3,5 uur over om hier te komen. De uitbaters waren allesbehalve vriendelijk en dus was ik snel terug op weg naar Holzgau. Onderweg heb ik uitvoerig de tijd genomen om heel wat bloemen op foto vast te leggen.
In plaats van langs dezelfde weg terug naar beneden te gaan, heb ik vanaf Café Uta een wegje omhoog genomen zodat ik aan een uitzichttorentje boven Holzgau uitkwam. Van hieruit had ik mooie zichten op het dorp. Een douche was daarna meer dan welkom want ik had heel wat afgezweet vandaag. Niet alleen door de inspanning maar ook door de zon die heel wat warmte af. De weervoorspellers hadden het voor vandaag wel bij het verkeerde eind want zelfs na het avondeten had het nog geen druppel geregend. Voor morgen wordt exact hetzelfde weer als vandaag voorspeld, dus hoop ik dat het weer zo’n mooie dag wordt. Ik zal met de auto tot op de Hahntennjoch rijden en van daaruit naar de Anhalter Hütte wandelen. Dat zou 1,5 uur duren. Misschien neem ik er nog wel een topje bij: Tschachaun. Dat zien we op het moment zelf wel of de conditie en het weer het toelaat.
Zondag 19 augustus 2007: Anhalter Hütte
Vanmorgen reed ik tot aan de Hahntennjoch, op een hoogte van 1894 meter. Er stonden niet overdreven veel wagens geparkeerd. De zon was van de partij en dus stond niets in de weg voor een mooie wandeling. Om naar de Anhalterhütte op 2042 m te geraken, moest ik eerst over de Steinjöchl die op een hoogte van 2198 m ligt. Het is niet zo’n lange maar toch wel een steile klim. Daarna was het dalen naar de hut. Onderweg zag ik enkele kletteraars naar de Falscher Kogel stijgen. Indrukwekkend! Het was de eerste keer dat het over de Steinjöchl mooi weer was, ik heb deze tocht in het verleden steeds in de wolken gedaan zodat ik geen mooie panorama’s had. Vandaag dus wel. Na 1 uur en 20 minuten bereikte ik de mooie Anhalter Hütte die tegen de Heiterwand ligt.
Omdat het mooi weer was zag ik het nog wel zitten om naar het topje van de Tschachaun te klimmen. Er was echter een probleem: ik wist niet welke richting ik uit moest om daar te geraken. Er stond geen enkele wegwijzer met de naam van de berg erop en op de wandelkaart stond het ook niet aangeduid. Ik vroeg aan de uitbaatster naar waar ik moest gaan. Ze zei dat het om het even was, dat je er langs alle wegen geraakt. Normaal gezien zou men na 1 uur klimmen op de top staan. Nadat ik al een half uur aan het wandelen was en me nog steeds op bijna dezelfde hoogte bevond, wist ik dat er iets niet pluis was. Daarbovenop begon het ook nog lichtjes te regenen. Ik keerde dus terug naar de hut en ging dan maar weer richting Hahntennjoch. Net voor ik over de Steinjöchl kwam, begon het te hagelen, regenen en onweren. Het begon steeds harder te regenen en de wolken schoven voor de bergen. Op een bepaald moment bevond ik me middenin een wolk. Snel maar toch voorzichtig daalde ik af naar de parking.
Terug op de kamer heb ik me wat bezig gehouden met televisie kijken en daarna ben ik gaan eten. De weervoorspellers menen dat het gedaan is met het mooie weer deze zomer. Maar zoals al meerdere keren gebleken in de afgelopen jaren valt dat nog af te wachten. Ik neem het wel zoals het komt.
Maandag 20 augustus 2007: Lech + Holzgau
Jammer genoeg hadden de weersvoorspellers het voor vandaag toch bij het rechte eind. Vanaf ’s morgens regende het al en het heeft eigenlijk geen moment opgehouden de hele dag. Vandaag ben ik naar Lech gereden om wat rond te wandelen en de winkels te bezichtigen. Bezichtigen, zeg ik wel want het is daar erg duur… Het slechte weer bracht met zich mee dat de rivier Lech niet meer zo helder was dan de afgelopen dagen. In Lech kwamen twee riviertjes samen: een helder en een iets troebeler. Het was mooi om te zien hoe beide riviertjes zich samenvoegden en zo verder naar beneden stroomden.
In de namiddag ging ik nog een laatste keer kijken naar souvenirs in Holzgau. Ik heb onder andere een sleutelhanger voor aan mijn rugzak gekocht, een knuffelbeertje met een T-shirt van Holzgau aan en een autoklever van het dorp. Daarna bracht ik nog wat tijd door op de kamer tot het etenstijd was. Daarna heb ik nog een mooie avondwandeling gehouden, vooral om de plaatselijke flora te fotograferen. Meer dan waarschijnlijk wordt morgen de laatste dag in het Lechtal.
Dinsdag 21 augustus 2007: Älpele
De laatste volledige dag in het Lechtal vandaag. De weergoden waren me goed gezind want de zon scheen en blauwe lucht kwam tevoorschijn vanachter de dikke witte wolken. De temperatuur was aangenaam en dus trok ik naar Steeg om mijn laatste bergtocht van deze vakantie te maken. Op 50 minuten stond ik bij de Vordere Bockbach, 5 minuutjes later aan Gams Vroni en ongeveer drie kwartiertjes later in Älpele. Van hieruit had ik, net zoals op de Pimig, een heerlijk uitzicht in het Lechtal. Terug in Holzgau trok ik naar de bakkerij om er van de heerlijke Sachertorte te genieten. Bij het naar buiten gaan zag ik enkele mensen die een jasje van de ‘Heikneuters’ droegen. Marc van het Alpenfreaksforum heb ik echter niet gezien.
Hierna ging het naar de kamer om al enkele koffers te pakken en in de auto te laden zodat ik dat morgenvroeg niet meer moest doen. Net voor het avondeten ging ik met mijn zus tennissen op het plaatselijke tennisterrein in Holzgau. Hierdoor werd de honger steeds maar groter zodat ik aan mijn laatste avondmaal kon beginnen. Dit was meteen ook het moment om afscheid te nemen van het personeel van Gasthof Bären waar ik elke avond lekker gaan eten ben. Met onze gastvrouw, Sieglinde, rekende ik ’s avonds nog af, dan moet dat ook al niet meer morgen gebeuren. Besluit: het was een schitterende vakantie met als hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, de beklimming van de Pimig.
